Osmoregulacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Osmoregulacja – zespół mechanizmów działających w organizmach żywych, aktywnie regulujących ciśnienie osmotyczne płynów ustrojowych. Ich zadaniem jest zachowanie prawidłowej homeostazy organizmu. Procesy te utrzymują równowagę wodną i prawidłowe stężenia elektrolitów (kationów, np. sodu i potasu oraz anionów np. chlorkowych), chroniąc płyny ustrojowe przed zbytnim rozcieńczeniem lub zbytnim stężeniem. Ciśnienie osmotyczne mierzone jest zdolnością wody do przemieszczania się z jednego płynu do drugiego. Im wyższe ciśnienie płynu, tym więcej wody może do niego napłynąć. Na tym też polega zjawisko osmozy – na przenikaniu wody z roztworu o niższym stężeniu (czyli hipotonicznego) do roztworu o stężeniu wyższym (hipertonicznego) By uniknąć ucieczki czystej wody przez błony komórkowe, są one błonami półprzepuszczalnymi, umożliwiającymi selektywny przepływ osmolitów^[1]^[2].

Zobacz też

Przypisy

↑ "Diffusion and Osmosis". hyperphysics.phy-astr.gsu.edu. Odzyskana 2019-06-20.
↑ Jan W.J.W. Guzek Jan W.J.W., Patofizjologia człowieka w zarysie, wyd. I, Warszawa: PZWL, 2008, ISBN 978-83-200-3549-0 .

[1] "Diffusion and Osmosis". hyperphysics.phy-astr.gsu.edu. Odzyskana 2019-06-20.

[2] Jan W.J.W. Guzek Jan W.J.W., Patofizjologia człowieka w zarysie, wyd. I, Warszawa: PZWL, 2008, ISBN 978-83-200-3549-0 .

[1]

[2]