Ot1 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ot1^[1]^[2]
Producent	Henschel; Schwartzkopff; Krauss-Maffei
Lata budowy	1936-1941
Układ osi	1'D1' h2
	Wymiary
Masa pustego parowozu	122,4 t; (78 t bez tendra
Masa służbowa	176,1 t; (101,9 t bez tendra
Długość	15 100 mm
Długość z tendrem	23 905 mm
Szerokość	3500 mm
Wysokość	4550 mm
Rozstaw osi skrajnych	20 050 mm
Średnica kół napędnych	1600 mm
Średnica kół tocznych	1000 mm; 1250 mm
	Napęd
Trakcja	parowa
Typ tendra	34D44
Ciśnienie w kotle	16 at
Powierzchnia ogrzewalna kotła	203,15 m²
Powierzchnia przegrzewacza	72,22 m²
Powierzchnia rusztu	3,89 m²
Średnica cylindra	520 mm
Skok tłoka	720 mm
	Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa	1900 KM
Prędkość konstrukcyjna	90 km/h
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ot1 – polskie oznaczenie niemieckiego parowozu towarowego serii BR41, produkowanego w latach 1936-1941 dla kolei niemieckich.

Historia

Parowozy towarowe Baureihe 41 zaprojektowano do prowadzenia szybkich pociągów towarowych^[4]. Wyprodukowanych zostało 366 parowozów na zamówienie kolei niemieckich^[5]. Kursowały z pociągami towarowymi w górskich regionach^[4]. Po drugiej wojnie światowej 19 lokomotyw było eksploatowanych przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach podgórskich. Ostatni parowóz skreślono z inwentarza parowozowni Lublin w marcu 1973 roku^[1]. W krajach niemieckich dokonano wymiany kotłów parowych. Na kolejach zachodnioniemieckich zamontowane zostały spawane kotły z komorą spalania. Niektóre parowozy przebudowano na opalanie olejowe^[6]. Na kolejach wschodnioniemieckich zamontowane zostały kotły z komorą spalania i mieszalnikowym podgrzewaczem wody zasilającej^[4]. Kursowały na niemieckich szlakach do października 1977 roku. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe^[2].

Konstrukcja

Do parowozu produkowano stalowy kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawory bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz pompę tłokową z podgrzewaczem powierzchniowym umieszczonym przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera oraz centralne smarowanie prasą smarną systemu Boscha. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. W parowozie dodatkowo została zamontowana piasecznica ze sprężonym powietrzem oraz oświetlenie elektryczne^[1]. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Paweł Terczyński. Parowóz serii Ot1. „Świat Kolei”. 2/2001, s. 12-19. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
↑ ^a ^b Martin Knaden. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Modelleisenbahn”. 12/1987, s. 30-32. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h HorstH. Obermayer HorstH., Taschenbuch deutsche Dampflokomotiven, „Regelspur”, 1991, Stuttgart: Franckh-Kosmos, s. 96, ISBN 3-440-06341-0 .
↑ ^a ^b ^c ^d Horst Obermayer. Die Baureihe 41. „Eisenbahn-Journal”. 04/1998, s. 40-44. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 53. ISBN 83-901902-8-1.
↑ Udo Geum. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Eisenbahn-Journal”. 12/1987, s. 4-14. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.

[PW-1] Paweł Terczyński. Parowóz serii Ot1. „Świat Kolei”. 2/2001, s. 12-19. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).

[EB-2] Martin Knaden. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Modelleisenbahn”. 12/1987, s. 30-32. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.

[MN-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h HorstH. Obermayer HorstH., Taschenbuch deutsche Dampflokomotiven, „Regelspur”, 1991, Stuttgart: Franckh-Kosmos, s. 96, ISBN 3-440-06341-0 .

[EJ-4] Horst Obermayer. Die Baureihe 41. „Eisenbahn-Journal”. 04/1998, s. 40-44. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.

[PT-5] Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 53. ISBN 83-901902-8-1.

[EK-6] Udo Geum. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Eisenbahn-Journal”. 12/1987, s. 4-14. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]