Otton Berezowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Otton Berezowski

podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1888 Kresy Wschodnie, Imperium Rosyjskie
Data śmierci	10 stycznia 1960
Przebieg służby
Lata służby	od 1910
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Kościuszkowski Obóz Szkolny Saperów Obóz Warowny „Poznań”
Stanowiska	dowódca obozu szkolnego dowódca obozu warownego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Otton Berezowski (ur. 15 maja^[1] 1888, zm. 10 stycznia 1960^[2]) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego.

Urodził się na ziemiach wschodnich przyszłej Polski. W Moskwie uczęszczał do szkoły średniej, gdzie zdał maturę, a następnie do korpusu kadetów. Następnie rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Inżynierii, którą zakończył w 1910 roku. Służył w armii rosyjskiej w różnych jednostkach inżynieryjnych. Brał udział w I wojnie światowej, podczas której walczył na froncie zachodnim i został ranny. Po wyleczeniu został dowódcą pododdziału szkolnego, a następnie oficerem ds. fortyfikacyjnych w sztabie armii.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego w stopniu kapitana. Początkowo był kierownikiem referatu fortyfikacji w Departamencie V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. 10 września 1919 roku został dowódcą Szkoły Podchorążych Saperów i tymczasowo dowódcą Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów na Powązkach w Warszawie^[3]. 1 czerwca 1920 roku został mianowany dowódcą Obozu Warownego „Poznań”^[4]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 r. wyznaczono go we wrześniu 1920 roku na dowódcę Grupy Fortyfikacyjnej nr 1. Prowadził wówczas w styczności bojowej z wojskami bolszewickimi prace fortyfikacyjne w rejonie Brześcia nad Bugiem, za co został potem uhonorowany Krzyżem Walecznych.

Po zakończeniu działań wojennych zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku (w 1924 r. zajmował 5, a w 1928 r. 3 lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych inżynierii i saperów). Zajmował różne wysokie stanowiska w sztabach wojsk inżynieryjnych. Był między innymi szefem Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu i Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi oraz szefem wydziału w Departamencie V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych i szefem Biura Konstrukcji w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W latach 30. zajmował się głównie sprawami fortyfikacyjnymi. Przez pewien czas był kierownikiem rozbudowy umocnień fortyfikacyjnych, a następnie służył w Sztabie Generalnym. Według opinii ówczesnego szefa Sztabu Generalnego WP, generała dywizji Tadeusza Piskora, był wybitnym fachowcem w dziedzinie fortyfikacji i utalentowanym organizatorem prac budowlano-fortyfikacyjnych.

Przed 1932 rokiem przeniesiony został w stan spoczynku i zamieszkał w Warszawie. W 1934 roku zajmował 4. lokatę na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku inżynierii i saperów i pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”.

Po wybuchu wojny obronnej 1939 r. ponownie powołano go do służby wojskowej, mianując dowódcą 82 Grupy Fortyfikacyjnej, która została dołączona do 16 Dywizji Piechoty płk dypl. Tadeusza Lubicza-Niezabitowskiego w składzie Grupy Operacyjnej „Wschód” gen. bryg. Mikołaja Bołtucia.

• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (1922)^[5]

• Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, Warszawa 2001.
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 20, 797, 827.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 581, 590.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 349, 852.