Ottone in villa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ottone in villa

Antonio Vivaldi (François Morellon de La Cave, 1723)
Muzyka	Antonio Vivaldi
Libretto	Domenico Lalli
Liczba aktów	3
Język oryginału	włoski
Prapremiera	17 maja 1713 Teatro delle Grazie, Vicenza
Premiera polska	19 maja 2010 Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie

Ottone in villa (RV 729) – opera w trzech aktach autorstwa Antonio Vivaldiego do libretta Domenica Lalliego (prawdziwe nazwisko – Nicolò Sebastiano Biancardi). Była to pierwsza opera Vivaldiego, napisał ją w wieku 35 lat. Premiera miała miejsce 17 maja 1713 w Teatro delle Grazie w Vicenzy^[1].

Ottone in villa jest adaptacją libretta Francesco Marii Piccioliego do opery Messalina (1679) Carla Pallavicino. Lalli wprowadził kilka zmian: Messalina została Cleonillą, zamiast Klaudiusza wprowadził innego rzymskiego cesarza – Otona (który był także protagonistą w L'incoronazione di Poppea (1642) Monteverdiego oraz Agrippinie (1709) Händla)^[2]. W oryginalnej wersji libretta znajduje się 65 arii, podczas gdy w wersji Lalliego jest ich tylko 28^[3].

W operze dominują arie, nie ma ani jednego duetu, jedynie w finale pojawia się zespół w którym śpiewają wszyscy soliści^[3].

Polska premiera miała miejsce 19 maja 2010 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w ramach cyklu Opera Rara. Z udziałem orkiestry Il Giardino Armonico pod dyrekcją Giovanniego Antoniniego wystąpili wtedy Sonia Prina, Topi Lehtipuu, Roberta Invernizzi, Verónica Cangemi i Julija Leżniewa^[4].

Akcja opery rozgrywa się w cesarskiej willi, gdzie kochanka cesarza Ottona – Cleonilla, uwodzi młodego pazia – Ostillo. W Cleonilli kocha się młody Rzymianin – Caio, który dla Cleonilli zrezygnował ze swojej dawnej narzeczonej – Tulii. Nikt nie spodziewa się, że Ostillo jest w rzeczywistości przebraną Tulią, która przybyła, aby odzyskać swojego ukochanego. Po tym, jak się dowiaduje, że Caio nic już do niej czuje, postanawia się zemścić. Cleonilla romansuje z Ostillo, któremu wyrzuty czyni Caio. Tymczasem do willi przybywa Decio, powiernik cesarza, który wzywa cesarza do powrotu. Ottone jednak nie chce o tym słyszeć, pragnąc jak najdłużej pozostać ze swoją ukochaną Cleonillą.

Decio przestrzega Ottona, że Rzymowi nie podoba się jego związek z Cleonillą. Czyni również wyrzuty Caiowi, że ośmielił się rywalizować z cesarzem o miłość Cleonilli. Caio zdaje sobie sprawę, że Cleonilla tak naprawdę kocha tylko Ostillo. Próbuje jeszcze raz wpłynąć na Cleonillę, na odejściu wręcza jej list miłosny, który przechwytuje Ottone. Cesarz dostrzega w końcu, że Cleonilla tak naprawdę nim manipuluje. Jednak Cleonilla po raz wtóry oszukuje cesarza, wmawiając mu, że list od Caia był zaadresowany do jego dawnej miłości – Tulii. Postanawia również napisać list do niej, żeby przekonać ją do pogodzenia się z Caiem. Ottone rozmawia z Caiem, który przerażony myśli, że cesarz odkrył jego miłość do Cleonilli. Zaskoczony orientuje się, że cesarz miał na myśli Tulię.

Decio po raz wtóry namawia cesarza do powrotu do Rzymu, ten jednak odmawia. Cleonilla ostatecznie odrzuca względy Caia. Spotyka się z Ostillo, dochodzi do sceny miłosnej, którą widzi z ukrycia Caio. Nie mogąc znieść tego widoku, rzuca się ze sztyletem ma Ostillo, którego broni Cleonilla. Caio oskarża Cleonillę o zdradę cesarza, ten, rozwścieczony, widzi niewierność swej kochanki. Ostillo wyznaje, że jest przebraną Tulią. Cleonilla oddycha z ulgą, cesarz po raz kolejny przeprasza kochankę, a Tullia i Caio łączą się ponownie^[3].