Państwowa Straż Łowiecka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Państwowa Straż Łowiecka – umundurowana, uzbrojona i wyposażona w terenowe, oznakowane środki transportu formacja o uprawnieniach policyjnych, klasyfikowana jako straż ochrony przyrody i zaliczana do policji administracyjnych^[1]. Została utworzona w 1996^[2], znajduje się w strukturze urzędów wojewódzkich, podlega wojewodzie i kontroluje realizację przepisów Ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie. Wraz ze strażnikami łowieckimi powoływanymi lub zatrudnianymi przez dzierżawców i zarządców obwodów łowieckich stanowi straż łowiecką^[3]. W 2016 działała w jedenastu województwach.

Zadania Państwowej Straży Łowieckiej reguluje art. 37 Ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie. Państwowa Straż Łowiecka kontroluje realizację przepisów ustawy, w szczególności w zakresie:

1. ochrony zwierzyny;
2. zwalczania kłusownictwa i wszelkiego szkodnictwa łowieckiego;
3. zwalczania przestępstw i wykroczeń w zakresie łowiectwa;
4. kontroli legalności skupu i obrotu zwierzyną;
5. kontroli przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie obrotu zwierzyną żywą oraz obrotu tuszami zwierzyny i ich częściami dotyczącej prowadzenia ewidencji skupu w każdym punkcie skupu^[3].

Strażnikiem Państwowej Straży Łowieckiej może zostać osoba, która posiada obywatelstwo polskie, ukończyła 21 lat, korzysta z pełni praw publicznych, posiada odpowiednie kwalifikacje zawodowe, posiada dobry stan zdrowia i nie była karana sądownie, a ponadto przeszła z wynikiem pozytywnym przeszkolenie, którego program opracował minister środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych. Strażnikowi przysługuje bezpłatne umundurowanie, które zobowiązany jest nosić przy wykonywaniu czynności służbowych wraz z oznakami służbowymi i odznakami służbowymi^[3]. Kwestie kwalifikacji zawodowych, wzorów legitymacji, umundurowania, oznak i odznak służbowych strażników PSŁ określa rozporządzenie ministra środowiska z 2005^[4].

Na obszarze województwa działania PSŁ koordynuje komendant wojewódzki Państwowej Straży Łowieckiej, którego powołuje wojewoda. Strażnicy są pracownikami urzędów wojewódzkich^[3].

Strażnikom przysługuje szereg uprawnień. Mają oni prawo do m.in.: legitymowania osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia; nakładania mandatów karnych za wykroczenia popełnione w obwodach łowieckich i ich bezpośrednim sąsiedztwie; zatrzymywania i dokonywania kontroli środków transportu w obwodach łowieckich i ich bezpośrednim sąsiedztwie; przeszukania osób, pomieszczeń i innych miejsc; ujęcia sprawcy przestępstwa lub wykroczenia na gorącym uczynku lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa i doprowadzenia do jednostki Policji; kontrolowania podmiotów prowadzących skup, przerób, sprzedaż tusz zwierzyny lub ich części, obrót zwierzyną żywą oraz chów i hodowlę zwierząt łownych^[3].

Strażnik ma prawo do noszenia broni palnej bojowej, broni myśliwskiej śrutowej, pałki służbowej, kajdanek, ręcznego miotacza substancji obezwładniających i przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej. W określonych przypadkach może użyć środków przymusu bezpośredniego i broni palnej^[3]. Zasady i warunki posiadania, używania, ewidencjonowania i przechowywania w siedzibach PSŁ broni palnej bojowej, broni myśliwskiej, śrutowej, amunicji oraz miotaczy gazu obezwładniającego reguluje rozporządzenie ministra środowiska z 2005^[5].

Wzory oznak noszonych na klapach marynarki do munduru wyjściowego:

Patka (oznaka)	Stanowisko
	komendant wojewódzki.
	zastępca komendanta wojewódzkiego.
	komendant posterunku.
	starszy strażnik.
	strażnik.
	młodszy strażnik.
Źródło: Rozporządzenie ministra środowiska z 17 czerwca 2005[4]

Według stanu z 2016 Państwową Straż Łowiecką utworzono w jedenastu województwach. Liczba etatów strażników wynosiła 58,5. Najmniej etatów (3) było w województwach podkarpackim i podlaskim, zaś najwięcej (11) – w zachodniopomorskim. Powierzchnia kontrolowanych obwodów łowieckich wynosiła 20 011 tys. ha^[2]. Wojewoda mazowiecki jako powód nieutworzenia PSŁ podał brak środków finansowych, natomiast wojewoda małopolski stwierdził, że zadania PSŁ wykonuje w województwie Państwowa Straż Rybacka. W województwie opolskim PSŁ została zlikwidowana 8 lutego 2013 ze względu na znikomą efektywność działalności, będącą pokłosiem wielkości zatrudnienia (komendant i dwóch strażników)^[6].

W latach 2013–2016 (I kwartał) Państwowa Straż Łowiecka skonfiskowała 1705 sztuk sprzętu, ujawniła 659 przestępstw i 1021 wykroczeń oraz nałożyła 317 mandatów karnych na łączną kwotę 24 930 zł^[2].

W ramach prowadzonego w latach 2014–2015 badania kontrolnego Najwyższa Izba Kontroli ustaliła, że PSŁ posiadała na wyposażeniu: samochody terenowe, kajdanki, pałki wielofunkcyjne, ręczne miotacze gazu, środki łączności, lornetki, latarki, kamizelki kuloodporne (w siedmiu województwach), cyfrowe aparaty fotograficzne, noktowizory oraz zestawy kryminalistyczne (w czterech województwach). Ponadto PSŁ w Kielcach dysponowała sieciami i chwytakami do łapania zwierząt oraz skrzyniami i klatkami do ich przewozu, natomiast PSŁ w Szczecinie posiadała jeden quad i dwie łodzie z silnikami zaburtowymi^[6].

W 2016 Najwyższa Izba Kontroli, po przeprowadzeniu kontroli w urzędach wojewódzkich w Gdańsku, Poznaniu i Szczecinie, wystawiła komendzie PSŁ w Szczecinie ocenę pozytywną, a komendom PSŁ w Gdańsku i Poznaniu ocenę pozytywną, mimo stwierdzonych nieprawidłowości, w zakresie użytkowania i przechowywania broni. Stwierdzono, że w okresie objętym kontrolą strażnicy PSŁ w Szczecinie pobierali broń sześć razy, a strażnicy PSŁ w Gdańsku – 223 razy. Jednocześnie nie odnotowano przypadków użycia bądź wykorzystania broni, ani przypadków jej utraty. W dobrowolnym badaniu ankietowym, w którym wzięło udział 23 strażników PSŁ (88% zatrudnionych w kontrolowanych jednostkach), ankietowani jako podstawowe wyposażenie wskazali: pistolet i pałkę służbową (96% badanych), kajdanki (91%) i miotacz gazu (70%). Według stanu z 2016 Państwowa Straż Łowiecka posiadała 83 sztuki broni palnej bojowej i innej oraz 51 miotaczy substancji obezwładniających^[1].