Paleopatologia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paleopatologia – dział nauki, powiązany z ar­cheologią, antropologią i medycyną, zajmujący się zmianami chorobowymi dającymi się stwierdzić w badaniach szczątków ludzi, a także innych zwierząt i roślin, pochodzących z populacji pradziejowych i historycznych. Oprócz określenia jednostki chorobowej dostarcza informacji też o jej przyczynie, zmienności i drogach rozprzestrzeniania się. Badania paleopatologiczne wymagają ścisłej współpracy badacza z lekarzami[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Judyta Gładykowska-Rzeczycka, Paleopatologia - rozwój, osiągnięcia i zamierzenia, „Przegląd Antropologiczny”, 56 (1–2), 1993, s. 169–176.
  2. Dariusz Nowakowski: Zasady rentgenodiagnostyki kości kopalnych. W: Wszystkich rzeczy miarą jest człowiek. The Human is the Measure of AlI Things. Janusz Jerzemowski, Marek Grzybiak, Janusz Piontek (red.). Sopot: Tower Press, 2006, s. 605–606. ISBN 83-87342-83-1.