Panamerykanizm – Wikipedia, wolna encyklopedia

Panamerykanizm (gr. πᾶν- pân- „wszech-” + Ameryka) – odmiana pannacjonalizmu, idea i ruch polityczny postulujące zbliżenie i współpracę państw amerykańskich; zainicjowany w pierwszej połowie XIX w. w Ameryce Łacińskiej, odrodził się w końcu XIX wieku w USA; w XX wieku modyfikował cele i formy działania (polityka dobrego sąsiedztwa, Sojusz dla Postępu); od 1948 realizowany przez OPA.

Ruch został zapoczątkowany przez Simona Bolivara, który od czasu kongresu w Panamie w 1826 snuł rozważania o federacji krajów Hispanoameryki^[1][2]. Idea została podjęta w polityce USA przez sekretarza stanu Jamesa Blaine’a, który zorganizował i przewodniczył Konferencji Waszyngtońskiej (1889-1890)^[3][2]. Panamerykanizm stanowi fundament systemu międzyamerykańskiego (panamerykańskiego, ogólnoamerykańskiego), zakłada ścisłą więź polityczną i gospodarczą obydwu kontynentów amerykańskich pod patronatem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Idea ogólnoamerykańskiego ruchu i głoszone w imię panamerykanizmu hasła: „Ameryka dla Amerykanów”, „Pokój amerykański” (Pax Americana), „Amerykański styl życia” i inne, miały na celu zacieśnienie współpracy obydwu kontynentów amerykańskich, jednocześnie Stany Zjednoczone dążyły do bezwzględnej dominacji politycznej i gospodarczej, nadając ruchowi formy organizacyjne^[4].

• panarabizm – panislamizm – panafrykanizm – pangermanizm – paneuropeizm – skandynawizm – panhellenizm – panslawizm – panturkizm
• Konferencje międzynarodowe państw amerykańskich
• Doktryna Monroego

• Panamerykanizm, [w:] Historia. Encyklopedia szkolna WSiP, wyd. 4 zm. i rozsz., red. A. Friszke, E.C. Król, Warszawa 2004, s. 605–606.