Panteon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Panteon (gr. pantheon: pan – wszystek + theos – bóg) to:

w religiach politeistycznych – ogół bóstw,
w sztuce starożytnej Grecji i starożytnego Rzymu – świątynia poświęcona wszystkim bogom.

Panteony były popularne zwłaszcza w okresie cesarstwa rzymskiego. Najbardziej znanym zabytkiem tego okresu jest Panteon w Rzymie.

W XVI wieku zaczęto naśladować zabytki rzymskie. Wzorując się na Panteonie, budowano w formie rotundy mauzolea, a nawet pawilony ogrodowe.

Zobacz też