Paolo da Firenze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paolo da Firenze, Paulus de Florentia^[1], Magister Dominus Paulus Abbas de Florentia^[1][2] (ur. około 1355 we Florencji, zm. po 20 września 1436 tamże^[1]) – włoski kompozytor i teoretyk muzyki.

Wiadomości na jego temat pochodzą ze źródeł pośrednich i są nie do końca pewne^[1]. Błędnie^[1] identyfikowany był z opatem klasztoru S. Andrea de Pozzo koło Arezzo, towarzyszącym kardynałowi Angelu Acciaiolemu w podróży do Rzymu w 1404 roku^[1][2][3] oraz z zakonnikiem kamedulskim z klasztoru Badia del Sasso koło Arezzo, wzmiankowanym w 1419 roku^[1][2][3]. Pochodził z ubogiej rodziny, przypuszczalnie około 1380 roku wstąpił do zakonu benedyktynów^[1]. Przydawany mu w źródłach przydomek Tenorista^[1][2] wskazuje, że musiał być uznanym śpiewakiem^[1]. Od 1401 do 1433 roku pełnił funkcję opata klasztoru S. Martino al Pino koło Arezzo^[1]. W latach 1420–1427 był rektorem hospicjum Orbatello przy kościele Santissima Annunziata we Florencji, w 1419 i 1423 roku pełnił ponadto funkcję legata papieskiego przy kościele Santa Maria degli Angeli^[1].

Był czołowym obok Francesca Landiniego kompozytorem włoskim przełomu XIV i XV wieku^[1]. Z jego kompozycji zachowało się 11 madrygałów, 22 ballaty i 2 utwory o charakterze religijnym^[3]. Reprezentował nurt zachowawczy, co przejawia się w przewadze ilościowej form ballatowych nad madrygałami^[1][2]. We wcześniejszych kompozycjach, znacznie prostszych w formie, nawiązywał do tradycji włoskiego trecenta^[1]. Utwory z okresu późniejszego reprezentują styl francuski^[1][2]. Ponadto był autorem zachowanego w rękopisie traktatu teoretycznego Ars ad adiscendum contrapunctum^[1][3].

W Kodeksie Squarcialupi umieszczono portret kompozytora, jednak 17 kart, na których miały znaleźć się jego kompozycje, pozostało pustych^[2].