Partia Niepodległości (Węgry) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Partia Niepodległości, węg. Függetlenségi és Negyvennyolcas Párt) − partia polityczna działająca na Węgrzech w latach 1874–1918.

Partia Niepodległości powstała 17 maja 1874 roku z przekształcenia Partii Narodowej 1848^[1]. Było to ugrupowanie złożone z licznych środowisk nacjonalistycznych, związanych z tradycją powstania z 1848 roku, a jej działacze wywodzili się głównie ze średniej szlachty. Partia odrzucała tworzący Austro-Węgry kompromis z 1867 roku i żądała ograniczenia związków z Austrią do unii personalnej.

Partia odniosła zwycięstwo w wyborach w styczniu 1905 roku, pokonując po raz pierwszy Partię Liberalną i zdobywając większość. Liderem ugrupowania był wówczas Ferenc Kossuth, syn przywódcy powstania z 1848 roku. Zwycięstwo niepodległościowców spowodowało tzw. kryzys węgierski wobec niemożności pogodzenia interesów dworu i zwycięskiej partii. Kryzys został zażegnany dopiero przez powołanie w 1906 roku gabinetu Sándora Wekerle, w którym Partia Niepodległości miała trzech ministrów^[2].

12 listopada 1909 roku partia rozpadła się na skrzydło radykalne i umiarkowane. Partię Niepodległości zlikwidowano 25 stycznia 1918, następnie odtworzono. Jej działacz Mihály Károlyi był przywódcą rewolucji astrów (28−31 października 1918), następnie premierem i prezydentem Węgierskiej Republiki Ludowej.