Perast – Wikipedia, wolna encyklopedia

Perast
Пераст
Ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Czarnogóra

Gmina

Kotor

Wysokość

0–40 m n.p.m.

Populacja (2011)
• liczba ludności


269[1]

Nr kierunkowy

032

Kod pocztowy

85336

Tablice rejestracyjne

KO

Położenie na mapie Czarnogóry
Mapa konturowa Czarnogóry, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Perast”
Ziemia42°29′13″N 18°41′57″E/42,486944 18,699167

Perast (cyr. Пераст, wł. Perasto) – miasto portowe w Czarnogórze, w gminie Kotor. W 2011 roku liczyło 269 mieszkańców[1].

Jest położone na wybrzeżu Zatoki Kotorskiej, u podnóża góry Kason (873 m), naprzeciwko cieśniny Verige.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Nabrzeże w Peraście – austriacka pocztówka z 1900 roku.
Perast od strony morza

Nazwa miejscowości wywodzi się od jej założycieli – iliryjskiego plemienia Pirustów. Miejscowość od samego początku była związana z morzem. Już w 1336 r. powstała tu stocznia, funkcjonująca do roku 1813. W 1624 r. Perast najechali piraci z Ulcinja, którzy doszczętnie go splądrowali i wzięli wielu mieszkańców do niewoli. W latach 1420–1797, Perast (wówczas zwany w języku weneckim Perasto) wraz z resztą Zatoki Kotorskiej należał do Republiki Weneckiej, jako część tzw. Albanii Weneckiej[2]. Miasto swój największy rozkwit przeżywało w XVII i XVIII w. Wówczas wybudowano większość do dziś istniejących budowli[3], w tym barokowe pałace bogatych rodów i 18 katolickich i prawosławnych świątyń – wszystkie w typowej wówczas dla tego regionu architekturze weneckiej. Miasta, w przeciwieństwie do innych w regionie, nie chronił mur obronny, jedynie sieć 9 wież obronnych oraz wybudowana w 1570 r. forteca św. Krzyża. W XVII wieku w Peraście mieściła się słynna szkoła morska, do której car Rosji, Piotr Wielki wysłał w 1698 r. 17 kandydatów, którzy zostali później dowódcami jego floty. Z flotą rosyjską związał się również urodzony w Peraście Matija Zmajević (1680-1735), który został admirałem floty bałtyckiej Piotra Wielkiego. To pod jego dowództwem Rosjanie pokonali Szwedów w 1720 roku w bitwie morskiej pod Granhamn. Z Perastu pochodziło również wielu innych sławnych żeglarzy, a także słynny kartograf Adriatyku A. Grubas[4]. Szczyt rozwoju Perastu przypada na wiek XVIII, kiedy posiadał on 4 stocznie, flotę złożoną z ok. 100 statków i zamieszkany był przez 1600 osób[5].

Po upadku Republiki Weneckiej i pokoju w Campo Formio w 1797 r., Perast (wraz z całym regionem) stał się częścią Monarchii Habsburgów. W ciągu następnych kilkunastu lat epoki napoleońskiej, miasto zajmowały różne wojska, wpierw francuskie, później rosyjskie, potem ponownie francuskie. Po Kongresie wiedeńskim w 1815 r. Perast (wraz z całym regionem) stał się częścią Królestwa Dalmacji, będącego krajem koronnym Cesarstwa Austrii. Po zakończeniu I wojny światowej miasto stało się częścią nowo powstałego Państwa Słoweńców, Chorwatów i Serbów, przekształconego miesiąc później w Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców, a od 1929 r. funkcjonującego pod nazwą Królestwo Jugosławii. Podczas włoskiej okupacji w latach 1941–1943 miasto było częścią Prowincji Kotorskiej (Provincia di Cattaro), jednej z trzech prowincji w Gubernatorstwie Dalmacji. Po zakończeniu II wojny światowej Perast wszedł w skład Socjalistycznej Republiki Czarnogóry, będącej częścią składową tzw. drugiej Jugosławii. W latach 1992–2003 wchodził w skład Federalnej Republiki Jugosławii, a później w latach 2003–2006 Serbii i Czarnogóry.

Podczas wielkiego trzęsienia ziemi w kwietniu 1979 r. miasteczko zostało poważnie uszkodzone. Do dzisiaj nie zostało w pełni odbudowane. Perast wraz z Kotorem i innymi okolicznymi miejscowościami został w październiku 1979 r. wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część tzw. Przyrodniczego i Kulturowo-Historycznego Regionu Kotoru.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

W pobliżu miasta, w zatoce, znajdują się dwie charakterystyczne wysepki: Sveti Đorđe (Wyspa św. Jerzego, nazywana przez niektórych Wyspą Umarłych ze względu na rosnące na niej cyprysy, przypominające te z obrazu Arnolda Böcklina) i Gospa od Škrpjela (Wyspa Matki Boskiej na Skale) – jedyna sztucznie utworzona wyspa na Adriatyku, z barokowym kościołem.

W samym mieście znajdują się liczne zabytki z czasów Republiki Weneckiej. Wśród nich są:

– świątynie:

– pałace niegdyś bogatych rodów, m.in.:

  • pałac rodu Zmajević – zwany także pałacem biskupim, gdyż ostateczny kształt budowli nadał w 1664 r. arcybiskup barski Andrija Zmajević. Na wmurowanych marmurowych tablicach wyryte są sentencje i wskazówki etyczne zapisane łaciną. Wnętrze budynku zdobiły niegdyś freski, które wykonał pochodzący z Perastu malarz Tripo Kokolja. Uległy jednak zniszczeniom w trakcie trzęsienia ziemi z 1979 r.
  • pałac rodu Smekija – zwany potocznie Smeća, wybudowany w 1764 r. Trzypiętrowy pałac, wykonany jest z kurčulańskiego kamienia i zwrócony fasadą do morza. Parter budynku jest wysunięty do przodu, nad nim znajduje się taras, a powyżej dwa balkony z barokowymi balustradami.
  • pałac braci Bujović – barokowy pałac z 1649 r. Po trzęsieniu ziemi z 1979 r. pałac gruntownie odbudowano na specjalną prośbę sekretarza generalnego UNESCO Amadou-Mahtara M’Bowa. Dziś mieści się tu muzeum, prezentujące bogatą przeszłość miasta, związaną głównie z tematyką marynistyczną.
  • pałac Viskoviciów.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Stanovništvo prema nacinalnoj odnosno etničkoj pripadnosti po naseljima. Monstat. [dostęp 2019-09-24]. (serb.).
  2. Perast - Risan. [dostęp 2014-01-29]. (ang.).
  3. Zwiedzanie Czarnogóry. W: Draginja Nadaždin, Maciej Niedźwiecki: Czarnogóra - Fiord na Adriatyku. Wyd. 5. Kraków: Bezdroża, 2011-07-05, s. 146, seria: Przewodniki Bezdroży. ISBN 978-83-7661-152-5.
  4. Czarnogórskie wybrzeże Adriatyku. W: Agnieszka Szymańska: Czarnogóra - przewodnik. Wyd. 3. Pruszków: Rewasz, 2009, s. 118–119. ISBN 978-83-8918889-2.
  5. Perast. www.kotor-bay.com/perast/. [dostęp 2014-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-01)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zwiedzanie Czarnogóry. W: Draginja Nadaždin, Maciej Niedźwiecki: Czarnogóra - Fiord na Adriatyku. Wyd. 5. Kraków: Bezdroża, 2011-07-05, s. 146–148, seria: Przewodniki Bezdroży. ISBN 978-83-7661-152-5.
  • Czarnogórskie wybrzeże Adriatyku. W: Agnieszka Szymańska: Czarnogóra - przewodnik. Wyd. 3. Pruszków: Rewasz, 2009, s. 118–129. ISBN 978-83-8918889-2.