Peter Radford – Wikipedia, wolna encyklopedia

Peter Radford

Peter Radford w 1960
Data i miejsce urodzenia	20 września 1939 Walsall
Wzrost	180 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania Igrzyska olimpijskie brąz Rzym 1960 lekkoatletyka (bieg na 100 m) brąz Rzym 1960 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 100 m) Mistrzostwa Europy srebro Sztokholm 1958 sztafeta 4 × 100 m brąz Sztokholm 1958 bieg na 100 m Igrzyska Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej złoto Cardiff 1958 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 110 j) złoto Perth 1962 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 110 j)
Multimedia w Wikimedia Commons

Peter Frank Radford (ur. 20 września 1939 w Walsall^[1]) – brytyjski lekkoatleta sprinter, dwukrotny medalista olimpijski z Rzymu.

Na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej reprezentował Anglię, a na pozostałych dużych zawodach międzynarodowych Wielką Brytanię.

Zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 110 jardów (która biegła w składzie: Adrian Breacker, David Segal, Roy Sandstrom i Radford), a także zajął 4. miejsce w biegu na 100 jardów i odpadł w półfinale biegu na 220 jardów na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1958 w Cardiff^[2]. Na mistrzostwach Europy w 1958 w Sztokholmie zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Radford, Sandstrom, Segal i Breacker) oraz brązowy medal w biegu na 100 metrów (za Niemcami Arminem Harym i Manfredem Germarem)^[3].

28 maja 1960 w Wolverhampton ustanowił rekord świata w biegu na 200 metrów wynikiem 20,5 s (bieg był rozgrywany na dystansie 220 jardów)^[4].

Na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie zdobył brązowe medale w biegu na 100 metrów (za Harym i Davidem Sime ze Stanów Zjednoczonych) i w sztafecie 4 × 100 metrów (biegła w składzie: Radford, David Jones, Segal i Nick Whitehead). W biegu na 200 metrów odpadł w półfinale^[1].

Na mistrzostwach Europy w 1962 w Belgradzie odpadł w półfinałach biegów na 100 metrów i na 200 metrów^[5]. Ponownie zwyciężył w sztafecie 4 × 110 jardów (w składzie: Alf Meakin, David Jones, Len Carter i Radford) oraz odpadł w półfinałach biegów na 100 jardów i na 220 jardów na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1962 w Perth^[2].

Wystąpił również na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, gdzie odpadł w ćwierćfinałach biegów na 100 metrów i na 200 metrów, a w sztafecie 4 × 100 metrów zajął w finale 8. miejsce^[1].

Był mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) na 100 jardów w 1959^[6] i 1960^[7].

Po zakończeniu kariery sportowej był m.in. prezesem UK Athletics oraz profesorem sportu na Brunel University w Londynie. Opublikował biografię XIX-wiecznego miłośnika pieszych wędrówek Roberta Barclaya Allardice’a The Celebrated Captain Barclay: Sport, Money and Fame in Regency Britain (2001).