Phan Xích Long – Wikipedia, wolna encyklopedia

Phan Xích Long lub Hồng Long (ur. jako Phan Phát Sanh 1893 w południowym Wietnamie, zm. 22 lutego 1916 w Sajgonie) - wietnamski mistyk i geomanta, samozwańczy cesarz Wietnamu. W latach 1911–1913, podając się za potomka cesarza Hàm Nghi prowadził działania mające na celu objęcie władzy w Wietnamie przy pomocy zorganizowanego przez siebie ruchu religijnego. W październiku 1912 w Battambang koronował się jako cesarz Phan Xích Long. Uzyskał pewne poparcie na południu Wietnamu i Kambodży i w marciu 1913 rozpoczął powstanie przeciwko francuskim władzom kolonialnym. Po kilku dniach powstanie zakończyło się całkowitym niepowodzeniem i aresztowaniem większości przywódców. Phan aresztowany został 22 marca 1913, i początkowo skazany na deportację do Gujany^[1]. Ostatecznie jednak, po zamieszkach i nieudanej próbie ucieczki w lutym 1916 skazany został na śmierć. Wyrok wykonano 22 lutego 1916.

Przypisy

↑ Nghia M. Vo: Saigon: A History. McFarland, 2011, s. 72. ISBN 978-0-7864-6466-1. (ang.).

Bibliografia

David Marr: Vietnamese Anticolonialism, 1885-1925. University of California Press, 1971, s. 222-223. ISBN 978-052004277-3. (ang.).
R. B. Smith. The Development of Opposition to French Rule in Southern Vietnam 1880–1940. „Past & Present”. 54, s. 94–129, 1972. Oxford University Press. DOI: 10.1093/past/54.1.94. ISSN 0031-2746. JSTOR: 650200.
Hue-Tam Ho Tai: Millenarianism and peasant politics in Vietnam. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1983. ISBN 0-674-57555-5.

[1] Nghia M. Vo: Saigon: A History. McFarland, 2011, s. 72. ISBN 978-0-7864-6466-1. (ang.).

[1]