Philippe de Villiers – Wikipedia, wolna encyklopedia

Philippe de Villiers

Data i miejsce urodzenia	25 marca 1949 Boulogne
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Philippe Le Jolis de Villiers de Saintignon (ur. 25 marca 1949 w Boulogne) – francuski polityk, wicehrabia, były parlamentarzysta krajowy i eurodeputowany, założyciel i lider Ruchu dla Francji.

Z wykształcenia prawnik. W 1973 ukończył studia w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu, w 1978 uzyskał promocję w École nationale d’administration. Początkowo pracował w administracji rządowej (w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych), następnie w administracji departamentalnej jako dyrektor biura prefekta.

W 1978 założył park atrakcji historycznych Puy du Fou w departamencie Wandea^[1]. W 2018 park odwiedziło ponad 2,3 miliona turystów; stał się drugim po parku Disneyland Resort Paris najliczniej odwiedzanym obiektem rozrywki we Francji^[2]. Centrum wyróżnione zostało nagrodami przez organizację Themed Entertainment Association za spektakle Les Amoureux de Verdun o bitwie pod Verdun w czasie pierwszej wojny światowej (2016) oraz Le Dernier Panache przedstawiający biografię generała François de Charette (2017)^[3].

Philippe de Villiers zaangażował się również w działalność polityczną w ramach Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. Od marca 1986 do czerwca 1987 pełnił funkcję sekretarza stanu do spraw kultury^[4]. Od 1987 do 1994 sprawował mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego. Jednocześnie od 1988 do 2010 nieprzerwanie zajmował stanowisko przewodniczącego rady generalnej departamentu Wandea.

W 1994 został wybrany do Parlamentu Europejskiego, w którym zasiadał do 1997. Philippe de Villiers otwierał w tych wyborach listę tzw. dysydentów z UDF, sprzeciwiających się proeuropejskiej polityce partii. Po dość dobrym wyniku wyborczym jesienią 1994 zainicjował powołanie nowej partii pod nazwą Ruch dla Francji^[5]. W 1995 polityk wystartował w wyborach prezydenckich, uzyskując około 4,7% głosów.

W 1997 ponownie został posłem niższej izby krajowego parlamentu. Dwa lata później sprzymierzył się z Charles'em Pasqua i jego RPFIE. Wspólna lista zajęła drugie miejsce w wyborach europejskich, sam Philippe de Villiers przez kilka miesięcy sprawował ponownie mandat europosła. Został też wiceprezydentem wspólnej partii, z której odszedł po kilku miesiącach, reaktywując w 2000 MPF^[5].

W 2002 uzyskał reelekcję w swoim okręgu wyborczym do Zgromadzenia Narodowego XII kadencji. W 2004 po raz trzeci wybrano go do Parlamentu Europejskiego. Zasiadał wówczas w grupie Niepodległość i Demokracja. Głosił poglądy eurosceptyczne i tradycjonalistyczne, krytykując postępującą integrację europejską. Jako pierwszy użył wyrażenia „polski hydraulik” w publicznej debacie dotyczącej proponowanej dyrektywy unijnej^[6].

W 2007 ponownie wystartował w wyborach prezydenckich, osiągając wynik 2,2% głosów. W drugiej turze poparł kandydaturę Nicolasa Sarkozy’ego. Przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2009 zaangażował się w tworzenie francuskiego oddziału partii Libertas, w wyborach jako jedyny kandydat tego komitetu uzyskał mandat posła do PE VII kadencji, który wykonywał do 2014. Na czele Ruchu dla Francji stał do czasu rozwiązania partii w 2018. Przed wyborami prezydenckimi w 2022 zadeklarował wsparcie dla Érica Zemmoura^[7].

Philippe de Villiers jest autorem ponad 30 książek. Jego wspomnienia polityczne pt. Le moment est venu de dire ce que j'ai vu, wydane w 2015 przez Albin Michel, sprzedały się w nakładzie ponad 220 tysięcy egzemplarzy. Jego wydana przez Fayard publikacja z 2019 J'ai tiré sur le fil du mensonge et tout est venu została przetłumaczona na język polski i pod tytułem Kiedy opadły maski wydana przez DeReggio w tym samym roku^[8].

• Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2019-05-02].