Pierre de Lancre – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pierre de Lancre (właśc. Pierre de Rosteguy Sieur de Lancre; ur. 1553, zm. 1631) – francuski prawnik, łowca czarownic, autor dzieł z zakresu demonologii i czarnoksięstwa.

Życiorys

Urodził się w 1553 w Bordeaux. Jego ojciec był plantatorem winorośli. Studiował prawo na uniwersytecie w Turynie i w Pradze. W 1579 roku uzyskał tytuł doktora praw, a w sierpniu 1583^[1] roku został sędzią parlamentu w Bordeaux. W roku 1616 przeszedł w stan spoczynku^[2]. Zmarł w 1631 roku.

Jego żoną od 1588^[1] była Jehanne de Mons, stryjeczna wnuczka francuskiego pisarza i filozofa Montaigne'a^[3], który niejednokrotnie wypowiadał się przeciwko prześladowaniu czarownic^[4].

Procesy o czary

Jako sędzia prowadził wiele procesów o czary, m.in. w Pays de Labourd (południowo-wschodnia część prowincji Guyenne). Skazał na śmierć około sześciuset osób^[5].

Dochodzenie w baskijskim Labourd rozpoczął w 1609^[6] roku na zlecenie króla Henryka IV. Jest ono określane mianem "największego w dziejach Francji polowania na czarownice"^[7].

De Lancre wierzył, że czarownice gromadzą się na sabatach (w 1612 r. wspominał o zlocie stu tysięcy kobiet oddanych Szatanowi). Współcześni historycy stanowczo odrzucili podobne przypuszczenia^[8].

Dzieła

Tableau de l'inconstance des mauvais anges et démons (Obraz niestałości aniołów zła i demonów^[9]) (1612)
Le livre des princes (1617)
L'incredulité et mescréance du sortilège plainement convaincue (Niedowiarstwo i nieufność w czary w pełni przekonane^[9]) (1622)
Du Sortilège (1627)

Ciekawostki

Stanisław Przybyszewski uczynił De Lancre'a bohaterem powieści Il Regno Doloroso (1924). Pisał o nim: "(...) Michelet uważa [go] za lekkomyślnego clowna nieomal, łatwowiernego, zbrodniczego błazna, okultyści zaś za jedynego daemonologa, który w niejedno był wtajemniczony (...)"^[10].

Przypisy

↑ ^a ^b P. G. Maxwell-Stuart, Witch Hunters. Professional Prickers, Unwichers & Witch Finders od The Renaissance, Tempus Publishing Limited, [Great Britain] 2003, s. 37.
↑ Kurt Baschwitz, Czarownice. Dzieje procesów o czary, Warszawa 1971, s. 192.
↑ Rossell Hope Robbins, Encyklopedia czarów i demonologii, Warszawa 1998, s. 179.
↑ Robert Thurston, Polowania na czarownice. Dzieje prześladowań czarownic w Europie i Ameryce Północnej, Warszawa 2008, s. 181.
↑ Rossell Hope Robbins, Encyklopedia czarów i demonologii, Warszawa 1998, s. 178.
↑ P. G. Maxwell-Stuart, Witch Hunters. Professional Prickers, Unwichers & Witch Finders od The Renaissance, Tempus Publishing Limited, [Great Britain] 2003, s. 33
↑ Kurt Baschwitz, Czarownice. Dzieje procesów o czary, Warszawa 1971, s. 190.
↑ B. P. Levack, Czarownica, [w:] Człowiek baroku, Warszawa 2001, s. 295.
↑ ^a ^b Jean-Michel Sallmann, Czarownice. Oblubienice szatana, Wrocław 1994, s. 40.
↑ Stanisław Przybyszewski, Il Regno Doloroso, Wydawnictwo Universitas, Kraków 2003, s. 9.

[Maxwell-Stuart-1] P. G. Maxwell-Stuart, Witch Hunters. Professional Prickers, Unwichers & Witch Finders od The Renaissance, Tempus Publishing Limited, [Great Britain] 2003, s. 37.

[2] Kurt Baschwitz, Czarownice. Dzieje procesów o czary, Warszawa 1971, s. 192.

[Rossell-3] Rossell Hope Robbins, Encyklopedia czarów i demonologii, Warszawa 1998, s. 179.

[4] Robert Thurston, Polowania na czarownice. Dzieje prześladowań czarownic w Europie i Ameryce Północnej, Warszawa 2008, s. 181.

[5] Rossell Hope Robbins, Encyklopedia czarów i demonologii, Warszawa 1998, s. 178.

[6] P. G. Maxwell-Stuart, Witch Hunters. Professional Prickers, Unwichers & Witch Finders od The Renaissance, Tempus Publishing Limited, [Great Britain] 2003, s. 33

[7] Kurt Baschwitz, Czarownice. Dzieje procesów o czary, Warszawa 1971, s. 190.

[8] B. P. Levack, Czarownica, [w:] Człowiek baroku, Warszawa 2001, s. 295.

[Jean-Michel-9] Jean-Michel Sallmann, Czarownice. Oblubienice szatana, Wrocław 1994, s. 40.

[10] Stanisław Przybyszewski, Il Regno Doloroso, Wydawnictwo Universitas, Kraków 2003, s. 9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]