Pio Vito Pinto – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pio Vito Pinto
Data i miejsce urodzenia	29 marca 1941 Noci
Dziekan Roty Rzymskiej
Okres sprawowania	2012–2016

Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Prezbiterat	8 września 1967^[1]

Pio Vito Pinto (ur. 29 marca 1941 w Noci) – włoski duchowny katolicki, dziekan Roty Rzymskiej od 2012 roku. 12 grudnia 2016 papież Franciszek mianował pro-dziekana Maurice Monier.^[2]

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał święcenia kapłańskie w diecezji Avellino. Od 1995 był prałatem audytorem Roty Rzymskiej.

22 września 2012 został mianowany przez Benedykta XVI dziekanem Roty Rzymskiej, zastępując na tym stanowisku odchodzącego na emeryturę Antoniego Stankiewicza.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

↑ S. E. Mons. Pinto Pio Vito
↑ Collegio degli Uditori [online], www.rotaromana.va [dostęp 2019-10-23] .

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Ks. Pio Vito Pinto na stronie catholic-hierarchy.org
Informacja o nominacji na stronie ekai. ekai.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-04)].

p
d
e

Dziekani Roty Rzymskiej

Geminiano Inghirami (1433–1447)
Alfonso de Segura (1447–1449)
Pedro Martín de Covarrubias (1451–1456)
Juan Díaz de Coca (1456–1470)
Antonio de Grassi (1482–1485)
Girolamo dei Porcari (1494–1495)
Guillaume des Perriers (1495–1500)
Pietro Accolti (1500–1505)
Achille Grassi (1505–1506)
Domenico Giacobazzi (1506–1511)
Mercurio de Vipera (1511–1523)
Giacomo Simonetta (1523–1528)
Paolo Capizucchi (1528–1533)
Giovanni Leclerc (1534–1535)
Nicolás de Aragón (1535–1537)
Silvestro Dario (1537–1543)
Marco Antonio Marescotti (1543–1543)
Giovanni Paolo Tolomei (1543–1547)
Giacomo Puteo (1547–1550)
Fabio Accoramboni (1550–1559)
Giulio Oradini (1559–1562)
Giovanni Battista de Rubeis (1562–1564)
Giulio Oradini (1564–1573)
Giovanni Battista de Rubeis (1573–1590)
Séraphin Olivier-Razali (1590–1692)
Girolamo Pamphili (1602–1604)
Francisco Peña (1604–1612)
Giovanni Battista Coccini (1612–1641)
Filippo Pirovani (1641–1641)
Clemente Merlini (1641–1642)
Aimé Du Nozet (1642–1657)
Carlo Cerri (1657–1669)
Antonio Albergati (1669–1686)
Jacob Emerix de Matthiis (1686–1696)
José de Molines (1696–1717)
Curzio Origo (1711–1712)
Ansaldo Ansaldi (1717–1719)
Ciriaco Lancetta (1719–1723)
Alessandro Falconieri (1723–1726)
Patriarch Pompeio Aldrovandi (1726–1733)
Marcellino Corio (1733–1734)
Carlo Leopoldo Calcagnini (1734–1743)
Tommaso Núñez (1743–1744)
Mario Millini (1744–1747)
Pietro Francesco Bussi (1757–1759)
Urbano Paracciani Rutili (1761–1764)
Bartolomeo Olivazzi (1765–1769)
Alessandro Ratta Bolognese (1770–1783)
Giovanni Maria Riminaldi (1784–1785)
Alphonse-Hubert de Latier de Bayane (1792–1802)
Francesco Cesarei Leoni (1802–1804)
Francesco Serlupi-Crescenzi (1817–1823)
Joachim-Jean-Xavier d’Isoard (1823–1827)
Alessandro Spada (1827–1835)
Cosimo Corsi (1835–1842)
Giuseppe Bofondi (1842–1846)
Pietro Giuseppe d’Avellà-y-Navarro (1846–1853)
Pietro de Silvestri (1853–1858)
Ignazio Alberghini (1858–1861)
Giovanni Alessandro del Magno (1862–1888)
Johannes Montel Edler von Treuenfels (1888–1908)
Michele Lega (1908–1914)
Guglielmo Sebastianelli (1914–1920)
Serafino Many (1920–1921)
John Prior (1921–1926)
Massimo Massimi (1926–1935)
Giulio Grazioli (1936–1944)
André-Damien-Ferdinand Jullien (1944–1958)
William Theodore Heard (1958–1959)
Francis Brennan (1959–1968)
Bolesław Filipiak (1968–1976)
Charles Lefebvre (1976–1978)
Heinrich Ewers (1978–1982)
Arturo De Jorio (1982–1985)
Ernesto Maria Fiore (1985–1993)
Mario Francesco Pompedda (1993–1999)
Raffaello Funghini (1999–2004)
Antoni Stankiewicz (2004–2012)
Pio Vito Pinto (2012–2016)
Maurice Monier (Pro-Dziekan;2016–2021)
Alejandro Arellano Cedillo (od 2021)

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pio_Vito_Pinto&oldid=68194037”