Piotr Baron (saksofonista) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy saksofonisty. Zobacz też: inne osoby noszące to imię i nazwisko.

Piotr Baron

Piotr Baron (2022)
Imię i nazwisko	Piotr Milwiw-Baron
Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1961 Wrocław
Instrumenty	saksofon
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	Polonia Records, Power Bros Records, Universal Music Polska, Sony Music Polska, celEsTis
Zespoły
Traveling Birds Quintet Jarek Śmietana Quintet Jaromír Honzák Quintet Kwartet Zbigniewa Lewandowskiego The High Bred Jazz Trio Piotr Baron Quintet
Odznaczenia
Strona internetowa

Piotr Milwiw-Baron (ur. 5 stycznia 1961 we Wrocławiu) – polski saksofonista jazzowy, kompozytor i pedagog. Od wielu lat zajmuje czołowe miejsca w ankiecie „Jazz Top” pisma „Jazz Forum” w kategorii saksofonu tenorowego i sopranowego. Jest też notowany jako alcista i barytonista.

Piotr Baron urodził się 5 stycznia 1961 we Wrocławiu w rodzinie polskiego lekarza, pisarza i oficera rodem ze Lwowa Adama Barona (1924–1977) oraz Marleny Milwiw – polskiej aktorki (ur. 1931).

Jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Debiutował w 1977. W 1978 został wyróżniony, jako solista na festiwalu Jazz nad Odrą. W 1980 otrzymał drugą nagrodę na tym samym festiwalu. W 1984 wygrał solistyczne Grand Prix na festiwalu San Sebastián „Jazz Aldia” w Hiszpanii.

Wziął udział w nagraniu około 100 płyt (m.in. z Artem Farmerem, Eddiem Hendersonem, Victorem Lewisem i Johnem Hicksem). Jest twórcą dziesięciu autorskich przedsięwzięć: Take One (1995), Tango (1996), Blue Rain (1997), Bogurodzica (2000), Reference (2004) – album nagrany w Nowym Jorku oraz Salve Regina (2007) - płyta nagrana w Pasadenie, na której obok Piotra grają Amerykanie: Ishmael „Wadada” Leo Smith – trąbka, Darek „Oles” Oleszkiewicz – kontrabas i Marvin „Smitty” Smith – perkusja. Kolejnym albumem jest Sanctus, Sanctus, Sanctus (2008), nagrany w listopadzie 2007 wraz z Michałem Tokajem, Michałem Barańskim, Łukaszem Żytą oraz specjalnymi gośćmi: Natalią Niemen, Mieczysławem Szcześniakiem, Piotrem Wojtasikiem i Tomasem Celis Sanchezem, Kaddish (2011), Jazz na Hrade (2012), Wodecki Jazz (2019).

W roku 1998 był koncertmistrzem (pierwszy saksofon altowy) orkiestry EBU Big Band w Sztokholmie. Brał udział w szeregu przedsięwzięć z pogranicza jazzu i muzyki poważnej, m.in. w seriach „Monady” Cezarego Duchnowskiego, poemacie symfonicznym „Sceny z Macondo” Jacka Niedzieli-Meiry lub suicie „Looking for Balance” Krzysztofa Herdzina.

Był współzałożycielem zespołu Traveling Birds Quintet. Obecnie jest liderem tria, kwartetu i kwintetu. Ponadto współpracuje z czołowymi europejskimi grupami jazzowymi (m.in. Piotr Wojtasik Group, Jaromir Honzak Quartet East).

Komponował muzykę dla teatrów (m.in. Wrocławski Teatr Lalek, Narodowy Teatr Stary w Krakowie, Słupski Teatr Dramatyczny, Wrocławski Teatr Współczesny).

Pracował jako nauczyciel i wykładowca saksofonu, harmonii jazzowej i improwizacji w Instytucie Jazzu Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nysie, we Wrocławskiej Szkole Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, a także na Kierunku Jazz IKSM Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Prowadził otwarte wykłady jazzowe w USA na University Of California Irvine, California Institute Of The Arts in Valencia, w Turcji na Ankara Bilkent University^[1], w Austrii na Kunst Universitaet Graz, uczył na letnich warsztatach jazzowych w Pradze, we Lwowie i wielu miastach Polski.

Od 1994 do 2011 prowadził autorski program w Polskim Radio Wrocław, a od 2012 do dziś w radioJAZZ.fm. Recenzent i publicysta (m.in „Jazz Forum”), autor kilkunastu publikacji naukowych.

Od grudnia 2015 do sierpnia 2018 pracował w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego jako doradca podsekretarza stanu i zastępca dyrektora departamentu.

Od września 2018 do listopada 2024 był dyrektorem Polskiej Orkiestry im. Jerzego Semkowa Sinfonia Iuventus. Z tej pozycji został odwołany z dniem 22 listopada 2024 przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego z powodu naruszenia przepisów ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi^[2].

W uznaniu swojej pozycji i zasług Piotr Baron został artystą firmowym Cannonball Musical Instruments, Drake Mouthpieces i D’Addario Woodwinds.

Od ćwierćwiecza w ścisłej czołówce ankiety „Jazz Top” magazynu „Jazz Forum”, zwycięzca tejże w roku 2015, w kategorii saksofon barytonowy.

Nominowany do nagrody „Fryderyk” jako muzyk roku w 2000, 2004 i 2009, a w kategorii płyta roku nominację otrzymały „Bogurodzica” i „Sanctus, Sanctus, Sanctus”^[3][4].

Na trzydziestolecie pracy artystycznej Piotr Baron został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Honorową Odznaką Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego.

W 2018 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[5].

Źródło:^[6].

• Take One (1995)
• Tango (1996)
• Blue Rain (1997)
• Bogurodzica (2000)
• Reference (2004)
• Salve Regina (2007)
• Sanctus, Sanctus, Sanctus (2008)
• Kaddish (2011)
• Jazz na Hrade (2012)
• Wodecki Jazz (2019)

Jest ojcem gitarzysty i kompozytora, członka zespołu Afromental – Aleksandra Milwiw-Barona, oraz Adama Milwiw-Barona, multiinstrumentalisty, grającego m.in. w zespole Pink Freud na trąbce.

• Piotr Baron - strona oficjalna. baron.cba.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)].
• Galeria zdjęć z koncertu Jazz nad Odrą 2008. mason.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-05)].