Piotr Motylewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Paweł Motylewicz

Piotr Demkowski

Krzemień, Grab, Szczepcio

porucznik
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1915 Nosolowice (Czechy)
Data i miejsce śmierci	7 stycznia 1944 Mikuliszki (powiat oszmiański)
Przebieg służby
Lata służby	1935–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, 49 Huculski Pułk Strzelców, 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, 1 Brygada Strzelców (PSZ), IV Odcinek Wachlarza, Kedyw Okręgu Wilno AK, 6 Wileńska Brygada AK
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca patrolu dywersyjnego, zastępca dowódcy pododcinka, instruktor dywersji, zastępca dowódcy oddziału, dowódca brygady AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Piotr Paweł Motylewicz vel Piotr Demkowski pseud.: „Krzemień”, „Grab”, „Szczepcio” (ur. 21 czerwca 1915 w Nosolowicach (obecnie w Czechach), zm. 7 stycznia 1944 pod Mikuliszkami (powiat oszmiański)) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, porucznik piechoty służby stałej, cichociemny.

Był synem Michała, urzędnika kolejowego, i Rozalii z domu Hrycyszyn.

Chodził do szkoły powszechnej w Hucisku Turzańskim, a następnie, w latach 1926–1934 do Państwowego Gimnazjum w Brzeżanach, gdzie zdał maturę w 1934 roku. Był harcerzem. Po ukończeniu gimnazjum został powołany do wojska. Odbył służbę zasadniczą w okresie od września 1935 roku do sierpnia 1936 roku na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie w latach 1936–1938. Po jej ukończeniu dostał przydział na stanowisko dowódcy plutonu 1 kompanii I batalionu 49 Huculskiego Pułku Strzelców stacjonującego w Kołomyi.

We wrześniu 1939 roku walczył jako dowódca I plutonu 4. kompanii 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych. W czasie bitwy o Giełczew 17 września był ranny. Przydzielony do Ośrodka Zapasowego 49 pułku piechoty wraz z oddziałem 19 września przekroczył granicę polsko-węgierską i został internowany w obozie oficerskim w Wyszehradzie, od 24 września do 27 października, kiedy udało mu się uciec i dotrzeć do Budapesztu, gdzie 30 października 1939 roku otrzymał paszport i przez Jugosławię dotarł 3 listopada do Modane we Francji. 4 listopada wstąpił do Wojska Polskiego we Francji, został skierowany do obozu Bessieres, a następnie został mianowany dowódcą plutonu w centrum szkolenia piechoty w Camp de Coëtquidan, gdzie służył od grudnia 1939 roku do 18 czerwca 1940 roku. Po upadku Francji 21 czerwca dostał się do Plymouth w Wielkiej Brytanii. Od lipca służył w II batalionie 1 Brygady Strzelców.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 13 stycznia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 30 na 31 marca 1942 roku w ramach operacji „Belt” dowodzonej przez kpt. naw. Antoniego Voelnagela. W wyniku błędu pilota Motylewicz lądował w pobliżu obozu jeńców radzieckich w Baryczy, około 14 km od Końskich i około 7 km od placówki odbioru zrzutów. 4 zasobniki wpadły w ręce niemieckie^[a]. Po aklimatyzacji w Warszawie przydzielono go na IV Odcinek Wachlarza na stanowisko dowódcy patrolu dywersyjnego, a potem zastępcy dowódcy pododcinka „Trójkąt B” z bazą na Królewszczyźnie. Prowadził szkolenie żołnierzy. Po rozbiciu Odcinka i rozwiązaniu Wachlarza w marcu 1943 roku wyjechał do Wilna, a następnie w kwietniu 1943 roku do Warszawy jako pracownik organizacji „Todt”. W maju 1943 roku wrócił do Wilna otrzymawszy przydział na stanowisko instruktora Kedywu Okręgu Wilno AK. Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych, m.in.:

• w końcu maja 1943 roku wysadził pociąg niemiecki z amunicją artyleryjską koło Podgrodzia na trasie Wilno–Dyneburg
• zamach na agentkę Gestapo Danutę Wyleżyńską 23 czerwca 1943 roku, wraz z „Broną”^[1]
• kilka akcji zdobycia broni i amunicji z transportów na linii Wilno-Święciany.

W lipcu 1943 roku został skierowany do organizacji oddziału partyzanckiego „Bariera”, „Roma”, później przekształconego w 6 Wileńską Brygadę AK. Od 19 sierpnia 1943 roku walczył jako zastępca dowódcy oddziału por. Adama Boryczki „Tońka”^[1]. Szkolił żołnierzy oddziału, uczestniczył w akcjach bojowych dowodząc patrolami oddziału. W czasie ataku litewskiej i niemieckiej policji na 3 Wileńską Brygadę AK poderwał żołnierzy 6 Brygady i ruszył na odsiecz 3 Brygadzie. Poległ dowodząc brygadą 7 stycznia 1944 roku w Mikuliszkach. Został pochowany na wiejskim cmentarzu w Mikuliszkach.

• podporucznik służby stałej piechoty – 1 października 1938 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 30 marca 1942 roku.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie
• Krzyż Walecznych – pośmiertnie.

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Piotr Motylewicz.

• Cezary Chlebowski: Wachlarz, Monografia wydzielonej organizacji dywersyjnej Armii Krajowej, wrzesień 1941 – marzec 1943. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1983. ISBN 83-211-0419-3.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 119–120. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 369. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 63–64.
• Motylewicz Piotr Paweł. [dostęp 2013-12-10].