Podstarości – Wikipedia, wolna encyklopedia

Podstarości, wicestarosta (łac. vicecapitaneus) – urząd ziemski I Rzeczypospolitej w Wielkim Księstwie Litewskim. W Koronie był urzędem grodzkim.

Podstarości był zastępcą i namiestnikiem starosty, przez niego dobieranym i zaprzysięganym. Posiadał pełnię władzy starosty i mógł go zastępować w sądzie grodzkim. Jako urzędnik sądowy orzekał w niemal wszystkich sądach grodzkich. W XV w. wyjątek stanowiły sądy grodzkie z terenu Wielkopolski, gdyż tam sądowe funkcje zastępcy starosty pełnili burgrabiowie i wiceburgrabiowie. W XV w. w sądach ziemi sieradzkiej i łęczyckiej podstarości nazywany był sędzią komisarskim. Przyjmuje się, że o ile starosta mógł sam orzekać, o tyle podstarości wymagał asysty sędziego^{[potrzebny przypis]}.

Zastępców starosty generalnego, któremu podlegało kilka powiatów, nazywano surrogatorami^[1].

Zobacz w Wikiźródłach hasło Podstarosta i podstarości w Encyklopedii staropolskiej

Zobacz w Wikiźródłach hasło Surrogator w Encyklopedii staropolskiej

• MichałM. Pawlikowski MichałM., Sądownictwo grodzkie w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej, Strzałków: Michał Pawlikowski, 2012, ISBN 978-83-933262-1-1, OCLC 804678615 . Brak numerów stron w książce