Podwójna prawda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Podwójna prawda – bardzo popularna^[1] w filozofii średniowiecznej teoria, opierająca się na przekonaniu, że istnieją dwie prawdy: filozoficzna i teologiczna, które są od siebie całkowicie niezależne^[2].

Jednym z twórców doktryny podwójnej prawdy był Awerroes^[1]. Zgodnie z jego nauką w przesłankach i w ostatecznych wnioskach filozofia i religia powinny doprowadzić do jednej i tej samej prawdy. Ale religia, przeznaczona dla „mas”, opiera się na autorytecie objawienia i obleka prawdy w obrazową, alegoryczną formę. Filozofia zaś, dostępna tylko dla nielicznych, osiąga prawdę w adekwatnej formie w drodze czystego rozumowania^[3].

Sobór laterański V w 1512 roku potępił doktrynę „podwójnej prawdy” jako falszywą, bo niezgodną z Objawieniem^[4].

• Awerroizm

• Damian Kokoć. Awerroistyczna doktryna podwójnej prawdy a współczesne dyskusje na temat relacji między nauką a wiarą. „Humaniora. Czasopismo Internetowe”. 3 (11), s. 73–83, 2015. (pol.). 
• A.O. Makowielski, Sz.F. Mamiedow: Filozofia w krajach arabskich. W: Krótki zarys historii filozofii. Pod redakcją M.T. Jowczuka, T.I. Ojzermana, I.J. Szczipanowa. Przeł. Marian Drużkowski i in.. Wyd. II, poprawione i uzupełnione. Warszawa: Książka i Wiedza, listopad 1969, s. 98-102. (pol.).
• Historia filozofii. Pod redakcją G. F. Aleksandrowa, B. E. Bychowskiego, M.B. Mitina, Pawła Judina. Tłum. z rosyjskiego Aleksander Neyman, Roman Korab-Żebryk, Bogdan Kupis. T. 1: Filozofia starożytna i średniowieczna. Warszawa: Książka i Wiedza, 1961. (pol.).
• Historia filozofii. Pod redakcją G. F. Aleksandrowa, B. E. Bychowskiego, M.B. Mitina, Pawła Judina. Tłum. z rosyjskiego Aleksander Neyman, Roman Korab-Żebryk, Bogdan Kupis. T. 2: Filozofia XV-XVIII w. Warszawa: Książka i Wiedza, 1961. (pol.).

• Bartosz Brożek: Podwójna prawda. Tygodnik Powszechny, 28.09.2014. [dostęp 2021-07-04]. (pol.).