Powiat Meseritz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Powiat Międzyrzecz (niem. Landkreis Meseritz, do 1938 Kreis Meseritz) – istniejący w latach 1815–1945 powiat pruski z siedzibą w Międzyrzeczu (niem. Meseritz). Teren dawnego powiatu leży obecnie w województwie lubuskim.

• 1818–1920: Rejencja poznańska w Prowincji Poznańskiej
• 1922–1938: Rejencja pilska w prowincji Marchia Graniczna Poznańsko-Zachodniopruska
• 1938–1945: Rejencja frankfurcka w prowincji Brandenburgia

W roku 1793, na skutek II rozbioru Rzeczypospolitej, dawny polski powiat międzyrzecki (utworzony ustawą w dniu 2 listopada 1791) stał się jednym z 17 powiatów Wielkopolski w granicach Prus (Prusy Południowe), a nadano mu zniemczoną nazwę Meseritzer Kreis^[1]. Stan taki utrzymywał się do roku 1807, gdy powiat stał się częścią Księstwa Warszawskiego. Wrócił on jednak do Prus w wyniku kongresu wiedeńskiego i w ramach reorganizacji podziału administracyjnego części Królestwa Prus podjęto decyzję o utworzeniu Powiatu Międzyrzecz (Kreis Meseritz), który zaczął formalnie funkcjonować od 1 stycznia 1818 (po wydzieleniu z Powiatu Międzychód), początkowo w granicach Rejencji poznańskiej w Prowincji Poznańskiej. W roku 1837 powiat zajmował powierzchnię 21,78 pruskich mil kwadratowych (1292,5 km²). 10 stycznia 1920, po uzgodnieniach traktatu wersalskiego wschodnia część powiatu z miastem Zbąszyń (niem. Bentschen) została przyłączona do II Rzeczypospolitej. Od 1 lipca 1922 powiat należał do Rejencji pilskiej w prowincji Marchia Graniczna Poznańsko-Zachodniopruska. Po rozwiązaniu prowincji Marchia Graniczna Poznańsko-Zachodniopruska, od 1 października 1938 powiat włączono do Rejencji frankfurckiej w prowincji Brandenburgia.

Według stanu na 1 stycznia 1945, w skład powiatu wchodziły 4 miasta (Pszczew (niem. Betsche), Brójce (niem. Brätz), Międzyrzecz (niem. Meseritz) i Trzciel (niem. Tirschtiegel)) oraz 44 inne gminy.

• Meseritz
• Nowa Marchia

• Powiat Międzyrzecz w statystykach
• Powiat Międzyrzecz w statystykach