Powstanie w Iraku (1920) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Powstanie w Iraku 1920

Armia brytyjska w Bagdadzie - 1917
Czas	maj – październik 1920
Miejsce	Irak
Wynik	zwycięstwo Brytyjczyków
Strony konfliktu
Wielka Brytania rebelianci iraccy
Dowódcy
Arnold Wilson Muhammed ad-Din asz-Szirazi
Siły
120 000 piechoty[1] (później posilone dodatkowymi 15 414)[1], 63 samolory[1] 131 000[2]
Straty
400 zabitych[3], 600 zaginionych[3], 1 100–1 800 rannych[3], 11 samolotów zniszczonych[4] 2 050–4 000 zabitych[3], 4 800–6 150 rannych[3]
brak współrzędnych

Powstanie w Iraku – zryw Irakijczyków przeciwko Imperium brytyjskiemu w 1920 roku.

Jednym z powodów wybuchu powstania było aresztowanie przez Brytyjczyków jednego z irackich szejków w mieście Rumajsa. Członkowie plemienia pojmanego szejka odbili go, rozbijając angielski garnizon w mieście. Walki przerodziły się w ogólnonarodowe powstanie, na czele którego stanął przywódca szyitów Muhammed ad-Din asz-Szirazi. 20 lipca 1920 roku w wyniku bitwy pod Arsijate Anglicy odzyskali utracony wcześniej garnizon, tracąc w walkach 625 zabitych i rannych. Jednak już trzy dni później, 23 lipca, w bitwie o Kefil powstańcy rozbili 800-osobowy oddział brytyjski, po czym odbili szereg miejscowości nad środkowym Eufratem. 6 sierpnia powstanie wybuchło także w Karbali, gdzie ogłoszono świętą wojnę. Walki toczono głównie w środkowej części kraju. Niepowodzeniem zakończyły się próby wywołania rebelii w Bagdadzie, gdzie Brytyjczycy aresztowali i rozstrzelali pięciu przywódców powstania. Pod koniec sierpnia Brytyjczycy zebrali w Iraku 150-tysięczną armię, która rozpoczęła likwidowanie poszczególnych punktów oporu powstańców. Po odzyskaniu większości miast w listopadzie 1920 roku odbito ostatni bastion powstańczy, Rumajsę, tłumiąc iracką rebelię.

• Leksykon bitew świata, Wyd. Almapress, Warszawa 2004.