Prorocy mniejsi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prorocy mniejsi – dwanaście ksiąg biblijnych wchodzących w skład Starego Testamentu. Każda z ksiąg nosi nazwę od imienia proroka, któremu jest ona przypisana. W Biblii Hebrajskiej poszczególni „prorocy mniejsi" tworzą jedną księgę. W źródłach żydowskich księga ta nazywana jest także aramejskim zwrotem Trei Asar („dwanaście").

Poszczególne proroctwa w Biblii Hebrajskiej i w Bibliach zachodnich kościołów chrześcijańskich umieszcza się tradycyjnie w następującej kolejności^[1]:

• Ozeasza
• Joela
• Amosa
• Abdiasza
• Jonasza
• Micheasza
• Nahuma
• Habakuka
• Sofoniasza
• Aggeusza
• Zachariasza
• Malachiasza

W Septuagincie, która jest używana przez kościoły wschodnie, księgi te umieszcza się w następującej kolejności: Ozeasza, Amosa, Micheasza, Joela, Abdiasza, Jonasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza oraz Malachiasza. Oprócz tego w Septuagincie Proroków Mniejszych umieszcza się przed Prorokami Większymi, a nie odwrotnie jak to ma miejsce w Biblii Hebrajskiej.

Zwrot „mniejszy" odnosi się do objętości, ilości tekstu ksiąg Proroków Mniejszych, które są krótkie w porównaniu z innymi księgami biblijnymi, nie ma natomiast na celu pomniejszania wagi ich treści. Określenie takie wywodzi się z Wulgaty, gdzie księgi te noszą nazwę Prophetae Minores.

• 
  Ozeasz
• 
  Joel
• 
  Amos
• 
  Abdiasz
• 
  Jonasz
• 
  Micheasz
• 
  Nahum
• 
  Habakuk
• 
  Sofoniasz
• 
  Aggeusz
• 
  Zachariasz
• 
  Malachiasz

• Stary Testament
• Prorocy więksi
• Prorok