Protestantyzm w Belgii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Protestantyzm w Belgii – według badań przeprowadzonych przez Pew Research Center w 2010 roku reprezentowany jest przez ok. 150 tysięcy mieszkańców Belgii, stanowi to 1,4% belgijskiego społeczeństwa^[1]. Tym samym protestantyzm jest trzecią co do wielkości społecznością religijną w Belgii po katolicyzmie i islamie. Protestantyzm w Belgii jest bardzo rozdrobniony, największe wspólnoty protestanckie stanowią: kalwini, luteranie, zielonoświątkowcy, ewangeliczni i anglikanie.

Liczba kościołów protestanckich znacznie wzrosła w ciągu ostatnich lat, prawie dwukrotnie od 1980 roku, głównie przez imigrację. Niektóre z największych obecnie kościołów protestanckich w Belgii zostały założone po 1980 roku. Jednak statystyki na temat liczby wiernych kościołów są trudne do ustalenia. W 1980 r. historyk Emile Braekman oszacował liczbę protestantów w Belgii na 90 000-100 000. Obecnie liczbę protestantów w Belgii szacuje się na 150 tysięcy, z największą procentowo ludnością (6%) w Brukseli^[2].

• W pierwszej połowie XVI wieku rozwijał się luteranizm i anabaptyzm, prawie wyłącznie na północy kraju, głównie w Antwerpii.
• Od 1540 roku żywiej zaznaczyły się wpływy kalwinizmu, z ośrodkami w Lille i Tournai. Działalność inkwizycji zahamowała rozwój protestantyzmu i spowodowała masową emigrację kalwinistów i luteranów, zwłaszcza na tereny Holandii, gdzie dzięki królowi Wilhelmowi III Orańskiemu wyznania te stały się dominujące.
• Edykt tolerancyjny Józefa II z 1781 roku zastał na terenie Belgii niewielkie grupki innowierców (8 gmin). Możliwości rozwojowe dał im dopiero konkordat napoleoński, którego postanowienia odnosiły się także do nie-katolików. Kaplicę otrzymała wówczas tylko jedna gmina reformowana, w Brukseli.
• Dopiero pod panowaniem holenderskim uzyskały miejsca kultu pozostałe gminy, którym też przyznano uposażenie. Gminy te złączyły się w 1839 roku tworząc Zjednoczony Kościół Protestancki w Belgii.
• W 1830 roku odnotowano w Belgii 15.000 protestantów na 4 miliony mieszkańców.
• W 1837 roku powstało w Brukseli ewangelickie stowarzyszenie misyjne pod nazwą Société Evangélique Belge, które w 1848 objęło cały kraj i przyjęło nazwę Eglise Chrétienne Missionnaire Belge. Instytucja ta była niezależna od państwa, podczas gdy Unia korzystała z zasiłków państwowych.
• W 1897 roku rozpoczęli działalność adwentyści dnia siódmego.

• W 1904 roku oba Kościoły reformowane Belgii (Zjednoczony Kościół Protestancki w Belgii oraz Eglise Chrétienne Missionnaire) powołały do życia towarzystwo w celu opracowania historii protestantyzmu w Belgii, a w 1910 roku utworzyły sojusz misyjny Société Belge des Missions Protestantes en Congo do pracy misyjnej w Kongo.
• Po I wojnie światowej, rozpoczęły w Belgii działalność amerykańskie wspólnoty wyznaniowe: Belgijska Misja Ewangelizacyjna i metodystów – Kościół Ewangelicko-Metodystyczny.
• W 1924 roku została utworzona unia z 2 najstarszych Kościołów reformowanych Fédération des Eglises de Belgique, do której następnie przystąpili metodyści, liberalni ewangelicy, baptyści i wolne Kościoły reformowane.
• Od 1925 roku nauka religii protestanckiej, weszła do szkół publicznych.
• W czasach międzywojennych w 1931 roku i po 1945 roku pojawiły się w Belgii liczne grupy zielonoświątkowców, zwłaszcza z Ameryki.
• W czasie II wojny światowej wielu pastorów zostało deportowanych lub skazanych na śmierć.
• W 1954 utworzono teologiczny fakultet międzywyznaniowy w Brukseli (Union des Eglises Protestantes Evangélique, Eglise Chrétienne Missionnaire, Eglise Evangélique Méthodiste).
• W 1970 w Brukseli powstała diecezja anglikańska dla Europy Środkowej, podległa arcybiskupowi Canterbury.
• W 1979 roku Zjednoczony Kościół Protestancki w Belgii (EPUB) został oficjalnie uznany przez państwo. Kościół ten odgrywa ważną rolę w integracji uchodźców i imigrantów, a także wysyła misjonarzy, zwłaszcza do Rwandy^[3][4].

• religia w Belgii