Protestantyzm we Francji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Protestantyzm we Francji w epoce wojen religijnych 1562-1598 (granice z 1685 roku)

     kontrola hugenockiej arystokracji

     tereny sporne

     kontrola katolickiej arystokracji

     luteranie w Alzacji (wtedy w Świętym Cesarstwie Rzymskim)

Reformowany Kościół Św. Jana w Paryżu.
Luterański Kościół Trójcy w Paryżu.
Kościółek Reformowany.

Protestantyzm we Francji – bierze swoje początki w czasach reformacji, a obecnie jest co do wielkości trzecim ruchem religijnym we Francji, po katolicyzmie i islamie, przed prawosławiem i judaizmem. Protestanci stanowią około 3% ludności Francji, to jest ok. 2 miliona wyznawców[1]. Można wyodrębnić trzy grupy francuskich protestantów: kościoły luterańskie, reformowane i ewangelikalne (m.in. zielonoświątkowcy, baptyści i mennonici)[2].

W 2013 roku w wyniku unii dwóch Kościołów powstał Zjednoczony Kościół Protestancki Francji.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Głównym prekursorem protestantyzmu we Francji był Jacques Lefèvre d’Étaples (1450-1536), francuski teolog i humanista i tłumacz Biblii. Po początkowym sukcesie luteranizmu, który współistniał pokojowo z katolicyzmem przez trzydzieści lat, mimo ekskomuniki Lutra w 1521 roku, druga fala protestantyzmu rozprzestrzeniła się we Francji pod wpływem nauk Jana Kalwina. W maju 1559 roku odbyło się pierwsze zgromadzenie narodowe (lub synod) Kościoła Reformowanego Francji.

1 marca 1562 w miejscowości Wassy, miał miejsce mord na protestantach dokonany przez księcia de Guise, który dał początek wojnie religijnej. Wkrótce potem 23–24 sierpnia 1572 w Noc św. Bartłomieja miał miejsce następny mord na hugenotach w Paryżu, podjęto decyzję o eliminacji głównych przywódców hugenotów. Henryk IV Burbon 30 kwietnia 1598, podpisał edykt nantejski, który uznaje wolność wyznania dla protestantów. Upowszechnienie tego edyktu kładzie kres wojnom religijnym, które spustoszyły Francję w XVI wieku i jest zakończeniem wojny domowej.

18 października 1685, Ludwik XIV podpisał edykt z Fontainebleau cofający edykt z Nantes. Protestantyzm stał się zakazany w królestwie Francji. Po czym następuje okres prześladowań protestantów który doprowadził niektórych do emigracji. 7 listopada 1787, Ludwik XVI ustanawia edykt tolerancji prawnej dla protestantów. 26 sierpnia 1789, przyjęcie Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela upowszechnia wolność religijną. W dniu 8 kwietnia 1802, Napoleon Bonaparte, w końcu oficjalnie przywrócił prawo dla kultu protestanckiego.

W dniu 25 października 1905 roku została utworzona Francuska Federacja Protestancka, jako unia Kościołów protestanckich, którą reprezentuje obecnie 23 Kościoły i związki wyznaniowe.

Statystyka

[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze denominacje protestanckie we Francji:

Kościoły Liczba wiernych Procent ludności
Zjednoczony Kościół Protestancki Francji 400 tys.[3] 0,6%
Unia Kościołów Protestanckich Alzacji i Lotaryngii (UEPAL) 250 tys.[4] 0,37%
Cygańska Misja Ewangeliczna „Życie i Światło” ok. 140 tys.[5] ok. 0,2%
Zbory Boże we Francji 100–120 tys.[5] 0,15–0,2%
Kościół Ewangelicko-Luterański 40 tys.[6] 0,06%
Bracia plymuccy (CAEF) 24,5 tys.[6] 0,04%
Wspólnota Frankofońskich Kościołów Afrykańskich (CEAF) ok. 20 tys.[7] 0,03%
Federacja Ewangelicznych Kościołów Baptystycznych we Francji (FEEBF) ok. 20 tys.[8] 0,03%
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego 15 169[9] 0,02%
Niezależny Kościół Reformowany 13 tys.[6] 0,02%
Malgaski Kościół Protestancki we Francji (FPMA) 10 tys.[10] 0,02%
Niezależne Kościoły Baptystów (CEBI) ok. 10 tys.[8] 0,02%
Federacja Kościołów Pełnej Ewangelii Frankofonii (FEPEF) ok. 8 tys.[11] 0,01%
Paris Centre Chrétien kilka tysięcy[12] bd
Unia Wolnych Kościołów Ewangelicznych we Francji (UEEL) ok. 5 tys.[13] 0,007%
Ewangeliczne Stowarzyszenie Francuskojęzycznych Kościołów Baptystycznych ok. 4,5 tys.[8] 0,006%
UNEPREF (ewangelicko–reformowany) 3,7 tys.[14] 0,005%
Kościół Zielonoświątkowy Francji 2895[15] 0,004%
Włoskie Kościoły Chrześcijańskie Północnej Europy 2,5 tys.[16] 0,003%
Kościół Apostolski 2,2–2,5 tys.[5] 0,003%
Kościół Poczwórnej Ewangelii 2162[5] 0,003%
Stowarzyszenie Ewangelicznych Kościołów Menonickich we Francji 2,1 tys.[17] 0,002%
Kościół Zielonoświątkowy Elim ok. 2 tys.[5] 0,002%
Chrześcijański i Misyjny Sojusz 1606[18] 0,002%
Kościół Boży 1,4 tys.[5] 0,002%
Zjednoczony Kościół Metodystyczny 1,2 tys.[19] 0,002%
Federacja Kościołów Koreańskich we Francji (FECF) 1,1 tys.[20] 0,002%
Federacja Ormiańskich Kościołów Ewangelickich (UEEAF) (13 kościołów[20]) bd

Według Narodowej Rady Ewangelicznej Francji liczba ewangelikalnych protestantów wzrosła z 50 tys. w 1950 roku, do prawie 650 tysięcy w roku 2018. Tym samym stanowią około jednej trzeciej francuskich protestantów i szybko rosną[21]. Według sondażu IFOP z 2012 roku 48% ewangelikalnych to konwertyci, z których większość była katolikami lub bez przynależności religijnej. Wśród nawróconych na ewangelikalizm są też muzułmanie[22].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ www.ladocumentationfrancaise.fr.
  2. ↑ Rachida El Azzouzi, Pourquoi l’évangélisme est la nouvelle religion planétaire 13 avril 2021.
  3. ↑ Les protestants, 500 ans de luttes et d’engagements en Provence, „LaProvence.com”, 31 października 2017 [dostęp 2018-11-12] (fr.).
  4. ↑ SCHRODI Colette, Présentons-nous [online], www.uepal.fr [dostęp 2018-11-12] (fr.).
  5. ↑ a b c d e f Vinson Synan, Amos Yong, Global Renewal Christianity: Spirit-empowered Movements Past, Present, and Future, str. 145-148, Charisma Media, 2017, ISBN 978-1-62998-943-3 [dostęp 2022-03-21] (ang.).
  6. ↑ a b c Jason Mandryk, Operation World: The Definitive Prayer Guide to Every Nation, InterVarsity Press, 15 listopada 2010, ISBN 978-0-8308-9599-1 [dostęp 2018-11-12] (ang.).
  7. ↑ Notre histoire, [w:] CEAF [online] [dostęp 2022-03-21] (fr.).
  8. ↑ a b c Les Églises baptistes [online], Musée protestant [dostęp 2022-03-21].
  9. ↑ Adventist Statistics – Franco-Belgian Union Conference [online], www.adventiststatistics.org [dostęp 2019-03-17].
  10. ↑ 2013 Membership Figures. The Lutheran World Federation, 2014. [dostęp 2017-01-29].
  11. ↑ Search Results for Federation of Full Gospel Churches in Francophonie | Brill [online], Brill [dostęp 2022-03-21] (ang.).
  12. ↑ Présentation de PCC. PCC. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-30)].
  13. ↑ L'UEEL, c'est quoi ? [online], Union des Églises Évangéliques Libres de France [dostęp 2022-03-21] (fr.).
  14. ↑ UNEPREF - France [online], Communauté d'Églises en mission, 5 lutego 2014 [dostęp 2022-03-21] (fr.).
  15. ↑ SOME STATISTICS. Church of Pentecost France. [dostęp 2018-06-23].
  16. ↑ Participating Countries (A-F) – France [online], worldagfellowship.org [dostęp 2019-03-17].
  17. ↑ Global map [online], Mennonite World Conference, 7 lutego 2020 [dostęp 2022-03-21] (ang.).
  18. ↑ France. The Christian and Missionary Alliance. [dostęp 2017-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)].
  19. ↑ The UMC in France. UMC Europe, 2015. [dostęp 2017-01-29].
  20. ↑ a b Les églises issues de l'immigration: de quoi parlons-nous, [w:] Projet Mosaïc [online], 2018 [dostęp 2022-03-21] (fr.).
  21. ↑ Focus – The surprising growth of evangelical churches in France [online], France 24, 19 marca 2018 [dostęp 2020-05-18] (ang.).
  22. ↑ Haby Niakate, France. L’ascension des églises évangéliques [online], Jeune Afrique, 2014 [dostęp 2020-05-18] (fr.).
Protestantyzm na świecie
Afryka
Ameryka Południowa
Ameryka Północna
Australia i Oceania
Azja
Europa

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Protestantyzm_we_Francji&oldid=74542988”