Przewód piersiowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przewód piersiowy (łac. ductus thoracicus) – największe naczynie chłonne w anatomii człowieka i ważna składowa układu limfatycznego. Ze względu na możliwość wystąpienia krążenia obocznego, jego podwiązanie nie jest niebezpieczne.

Przewód piersiowy odprowadza do kąta żylnego lewego chłonkę z:

• podprzeponowej części ciała,
• lewej połowy klatki piersiowej,
• lewej kończyny górnej,
• oraz lewej połowy głowy i szyi^[1].

Właściwy przewód piersiowy powstaje z połączenia lewego i prawego pnia lędźwiowego, zbierających chłonkę z kończyn dolnych. Łącząc się ze sobą i z pniem jelitowym, tworzą jeden wspólny przewód piersiowy.
Przewód piersiowy ma średnicę 2–4 mm, długość 38–45 cm^[2]. Na jego całej długości co 6–10 cm rozmieszczone są zastawki. Wyróżnia się jego część brzuszną, piersiową i szyjną.
Część brzuszna rozpoczyna się w jamie brzusznej w przestrzeni zaotrzewnowej na wysokości I-II kręgu lędźwiowego poszerzeniem (tzw. zbiornikiem mleczu, cisterna chyli) do którego uchodzi pień jelitowy. Dalej przechodzi przez przeponę wraz z aortą przez rozwór aortalny przepony.
Następnie biegnie dalej ku górze wraz z towarzyszącą mu aortą i żyłą nieparzystą i na wysokości około 7 kręgu szyjnego zatacza łuk w stronę lewą przechodząc przez otwór górny klatki piersiowej. Samo ujście do lewego kąta żylnego cechuje się bardzo wysoką zmiennością. Jedynie w 1/4 przypadków jest to pojedyncze naczynie; w większości wypadków tuż przed ujściem dzieli się na kilka mniejszych. Uchodzić może do kąta żylnego, żyły szyjnej wewnętrznej, żyły podobojczykowej lub do żyły ramienno-głowowej. Tuż przed ujściem występuje jedna lub dwie zastawki.

Przerwanie przewodu piersiowego w odcinku piersiowym prowadzi do chłonkotoku (łac. chylothorax), czyli obecności limfy w jamie opłucnej.

Z górnej połowy ciała chłonkę zbierają:

• pień szyjny – głowa i szyja
• pień podobojczykowy – kończyna górna, górno-boczna części klatki piersiowej i gruczoł mlekowy człowieka
• pień oskrzelowo-śródpiersiowy – płuco, oskrzela, i śródpiersie.

Te trzy naczynia tworzą po prawej stronie ciała krótki przewód chłonny prawy, a po lewej uchodzą do przewodu piersiowego. Przewód piersiowy i prawy przewód chłonny uchodzą odpowiednio do lewego i prawego kąta żylnego, utworzonego przez połączenie żyły szyjnej wewnętrznej i żyły podobojczykowej w żyłę ramienno-głowową.

Przewód piersiowy odkrył u psów anatom Jean Pecquet w XVII wieku, a kilka lat później jego obecność u ludzi stwierdził Thomas Bartholin. Inne, historyczne nazwy dla określenia tej struktury anatomicznej to przewód Pecqueta, lewy przewód chłonny albo kanał Van Hoorne'a^[3].

• Janina Sokołowska-Pituchowa (red.): Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny. Wyd. VII. Warszawa: PZWL, 2005. ISBN 83-200-3185-0. Brak numerów stron w książce
• Adam Bochenek, Michał Reicher (red.): Anatomia człowieka. Tom III. Wyd. VIII. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2004. ISBN 83-200-2889-2. Brak numerów stron w książce