Real Live Tour – Wikipedia, wolna encyklopedia

Real Live Tour
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

A Real Live One

Lokalizacje

Europa

Data rozpoczęcia

25 marca 1993

Data zakończenia

28 sierpnia 1993

Liczba koncertów

47
Odwołanych: 0

Widownia

2,5 mln

Iron Maiden
Fear of the Dark Tour
(1992)
Real Live Tour
(1993)
The X Factour
(1995–1996)

Real Live Tour – trasa koncertowa heavymetalowego zespołu Iron Maiden, która trwała od 25 marca do 28 sierpnia 1993 roku i objęła 16 państwa na kontynencie europejskim. Była to ostatnia trasa koncertowa Bruce’a Dickinsona, zanim wrócił do zespołu do 1999 roku. Koncerty zostały niemal całkowicie wyprzedane, grupa po raz pierwszy wystąpiła w Czechach, Słowacji oraz w Rosji, gdzie dała trzy wyprzedane koncerty na Stadionie Olimpijskim mieszczącym wówczas 45 tys. widzów. Trasa promowała wydany w marcu 1993 album koncertowy A Real Live One, była również przedłużeniem tournée „Fear of the Dark Tour[1].

Podczas koncertów w Rosji, Holandii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Czechach i we Włoszech nagrano część materiału zamieszczonego na wydanym na jesieni 1993 roku albumie koncertowym, zatytułowanym A Real Dead One. Pomimo ogromnego zainteresowania ze strony publiczności i wspaniałego przyjęcia, muzycy ocenili trasę jako najgorszą, najbardziej frustrującą i najmniej udaną artystycznie, przepełnioną wewnętrznymi konfliktami, w całej historii grupy. Jak twierdził biograf zespołu, Mick Wall, nawet w trakcie koncertów dawało się wyczuć narastające napięcie i niechęć między odchodzącym frontmanem a resztą zespołu, w szczególności liderem, Steve’em Harrisem[1].

Ostatnie dwa koncerty trasy miał miejsce w Pinewood Studios i został zarejestrowany i wydany pod nazwą Raising Hell. Były to ostatnie dwa występy z legendarnym wokalistą w składzie. Specjalnym gościem koncertów był iluzjonista Simon Drake. Występy transmitowała stacja MTV m.in. jako ofertę PAY-PAR-VIEW[2]. 47 koncertów, wraz z ponad milionową widownią uczestniczącą w recitalu „Primo Maggio Festival” w Rzymie, zobaczyła rekordowa liczba 2,5 mln widzów[3].

Supporty

[edytuj | edytuj kod]

Setlista

[edytuj | edytuj kod]
  • Introdukcja: odgłosy burzy, na wszystkich koncertach trasy.
  1. Be Quick or Be Dead(z albumu Fear of the Dark, 1992)
  2. The Number of the Beast(z albumu The Number of the Beast, 1982)
  3. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  4. „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  5. „Remember Tomorrow” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  6. „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  7. From Here to Eternity(z albumu Fear of the Dark, 1992)
  8. Wasting Love(z albumu Fear of the Dark, 1992)
  9. Bring Your Daughter... to the Slaughter(z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  10. The Evil That Men Do(z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
  11. „Afraid to Shoot Strangers” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
  12. Fear of the Dark(z albumu Fear of the Dark, 1992)
  13. The Clairvoyant(z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
  14. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
  15. Run to the Hills(z albumu The Number of the Beast, 1982)
  16. 2 Minutes to Midnight(z albumu Powerslave, 1984)
  17. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

  1. Hallowed Be Thy Name(z albumu The Number of the Beast, 1982)
  2. The Trooper(z albumu Piece of Mind, 1983)
  3. Sanctuary(z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

  • „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983) był wykonywany do koncertu w Stuttgarcie, wówczas został zastąpiony przez „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)[4].
  • „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981) wykonywany tylko podczas pierwszych dwóch koncertów trasy 1993[4].

Oprawa trasy

[edytuj | edytuj kod]

W dużej mierze widowisko, które zespół zaprezentował w 1993 roku, było kontynuacją wielu rozwiązań z trasy promującej album Fear of the Dark w minionym roku. Zazwyczaj zespół występował na wielkiej estradzie, wokół której widniało potężne podium z wybiegami wchodzącymi głęboko za perkusję oraz bocznymi cokołami, na które wspinali się gitarzyści i wokalista. W głębi sceny ustawiono po sześć paczek głośników i wzmacniaczy „Marshall” na stronę. Estrada została, jak poprzednio, udekorowana tworzywem z reprodukcją konarów i korzeni drzew. W głębi sceny zmieniały się potężne tła panoramiczne z reprodukcjami ilustracji płytowych grupy (w tym z okładką koncertowego A Real Live One)[5].

Nad sceną i wokół niej zawisły potężne rampy świateł w ilości 16, również trzy przednie podesty estrady zostały wyposażone w linijki świetlne i reflektory umieszczone w ich wnętrzu. Rampy znajdujące się bezpośrednio nad estradą, inaczej niż miało to miejsce przed rokiem, nie zostały zbudowane na planie koła, lecz tworzyły ramiona mobilnych trójkątów skierowanych wierzchołkami ku publiczności. Zabrakło również pierścieni halogenów zamontowanych w podeście na perkusję. System oświetleniowy składał się z około 1300 punktów, w tym halogenów, rzutników, szperaczy, stroboskopów i pojedynczych laserów. Oświetlenie, jak poprzednio, należało do najefektowniejszych w historii zespołu[5].

Maskotka grupy (Eddie) w wersji mobilnej, przypominającej wcielenie z trasy „Beast on the Road” z 1982 r., przemierzała estradę podczas utworu „The Clairvoyant”, natomiast w trakcie prezentacji kompozycji „Iron Maiden”, tylne podium sceny obejmował we władanie potężny Eddie przypominający upiorne, ruchome drzewo, dokładnie taki sam, jak w 1992 roku. Zespół nie wykorzystywał pirotechniki, natomiast kilkakrotnie scenę pokrywały kłęby oparów suchego lodu. Sprzęt na koncerty stadionowe (Włochy, Rosja) przewoziło 27 ciężarówek[5].

Trasę zwieńczyły koncerty odbywające się pod hasłem "Raising Hell". Specjalnie dla fanów zorganizowano dwa wyreżyserowane spektakle w londyńskich Pinewood Studios, z udziałem znanego iluzjonisty telewizyjnego Simona Drakea, podczas których zaprezentowano mroczny spektakl, przepełniony scenami tortur znanych z horrorów gore, uwieńczony egzekucją Dickinsona w żelaznej dziewicy. Zaprezentowano efekty pirotechniczne, specjalnie przygotowaną, podwójną estradę z rekwizytami znanymi z poprzednich tras zespołu oraz narzędziami tortur obsługiwanymi przez grupę asystentów. Widowisko transmitowała stacja MTV w opcji pay-per-view. W roku 1994 ukazała się kaseta video z zapisem przedstawienia, zatytułowana Raising Hell[6].

Daty trasy[7]

[edytuj | edytuj kod]

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data Miasto Kraj Obiekt
Europa
25 marca 1993 Faro Portugalia Portugalia Kadoc
27 marca 1993 Madryt Hiszpania Hiszpania Sala Canciller
28 marca 1993 San Sebastián Polideportivo Anoeta
29 marca 1993 Barcelona Zeleste Arena
5 kwietnia 1993 Ostrawa Czechy Czechy ČEZ Aréna
6 kwietnia 1993 Bratysława Słowacja Słowacja Zimný štadión
7 kwietnia 1993 Wiedeń Austria Austria Wiener Stadthalle
9 kwietnia 1993 Arnhem Holandia Holandia Rijnhal
10 kwietnia 1993 Paryż Francja Francja Élysée Montmartre
11 kwietnia 1993 Berlin Niemcy Niemcy Neue Welt
13 kwietnia 1993 Würzburg Carl-Diem-Halle
15 kwietnia 1993 Hanower Hallenstadion
16 kwietnia 1993 Brema Stadthalle
17 kwietnia 1993 Essen Grugahalle
19 kwietnia 1993 Stuttgart Schleyer Halle
20 kwietnia 1993 Saarbrücken Saarlandhalle
21 kwietnia 1993 Augsburg Schwabenhalle
23 kwietnia 1993 Göteborg Szwecja Szwecja Scandinavium
25 kwietnia 1993[a] Bourges Francja Francja Sport Pavillon
27 kwietnia 1993 Turyn Włochy Włochy PalaRuffini
28 kwietnia 1993 Majano Campo Sportivo
29 kwietnia 1993 Florencja Palasport
30 kwietnia 1993 Rzym Palaghiaccio
1 maja 1993[b] San Giovanni Laterano
2 maja 1993 Priolo Gargallo Palaghiaccio
4 maja 1993 Monza Stadio Brianteo
5 maja 1993 Neapol Neapol Arena
6 maja 1993 Bolonia Parc Nord
8 maja 1993 Genua Palasport di Genova
9 maja 1993 Mediolan Forum di Assago
11 maja 1993 Tulon Francja Francja Le Zénith Tulon
13 maja 1993 Grenoble Summum Center
14 maja 1993 Nancy Le Zénith Nancy
16 maja 1993 Sheffield Anglia Anglia Sheffield Arena
17 maja 1993 Londyn Wembley Arena
19 maja 1993 Manchester Manchester Central
20 maja 1993 Birmingham National Exhibition Centre
21 maja 1993 Glasgow Szkocja Szkocja SECC
23 maja 1993 Dublin Irlandia Irlandia Point Theatre
24 maja 1993 Belfast Irlandia Północna Irlandia Północna King’s Hall
27 maja 1993 Neuchâtel Szwajcaria Szwajcaria Patinoire du Littoral
2 czerwca 1993 Moskwa Rosja Rosja Stadion Olimpijski
3 czerwca 1993
4 czerwca 1993
27 sierpnia 1993 Londyn Anglia Anglia Pinewood Studios
28 sierpnia 1993
  1. Headliner „Printemps de Bourges Festival”
  2. Gigantyczny darmowy festiwal „Primo Maggio 1993 MAYDAY”
  • Była to ostatnia trasa koncertowa zagrana w pięcioosobowej konfiguracji personalnej przed odejściem Bruce’a Dickinsona[8].
  • Bilety na poszczególne koncerty sprzedawały się w krótkim czasie[8].
  • Zespół po raz pierwszy wystąpił w Czechach, Rosji na Słowacji[8].
  • Zespół na życzenie fanów dał 5 specjalnych, kameralnych koncertów – po jednym w Portugalii, Hiszpanii, Niemczech, Francji i we Włoszech[8].
  • 11 koncertów we Włoszech przyciągnęło największą widownię w historii grupy. Dziesięć indywidualnych, biletowanych koncertów przyciągnęło 130 tys. fanów. Wraz z okolicznościowym, bezpłatnym koncertem w Rzymie, zorganizowanym w ramach obchodów „Pierwszego Maja” (obecnych ponad milion uczestników!) zespół zobaczyło ponad 1,3 mln widzów. Fragmenty ogromnego koncertu transmitowały telewizje: RAI1, RAI2, RAI3, oraz Radio StereoRAI[3]
  • W trakcie koncertów we Francji, Niemczech, Rosji, Szwajcarii, Czechach, Holandii, Włoszech zarejestrowano część utworów, które znalazły się na albumie A Real Dead One, wydanym na jesieni 1993 roku[8].
  • Podczas koncertu na Wembley Arena w Londynie doszło do kłótni pomiędzy muzykami, co zaowocowało przerwaniem występu i zniszczeniem części sprzętu estradowego przez sfrustrowanego gitarzystę Janicka Gersa[8].
  • Zespół zaprezentował najgorszą formę w dotychczasowej karierze, Steve Harris stanął wobec perspektywy podjęcia decyzji o definitywnym zakończeniu działalności Iron Maiden[2].
  • Zamykające trasę koncerty w Pinewood Studios stanowiły zarazem pożegnanie z Bruce’em Dickinsonem. Gościem specjalnym był iluzjonista Simon Drake, koncerty zostały wydane jako VHS Raising Hell, były również transmitowane przez MTV oraz telewizję – również w Polsce[8].
  • Na tym etapie kariery zespół miał na koncie 1492 koncerty, które zgromadziły około 25 mln widzów, wliczając w to darmowy koncert w Rzymie. Liczba ta stanowiła ówczesny rekord w historii gatunku[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Mick Wall: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography. Sanctuary Publishing, s. 295. ISBN 1-86074-542-3.
  2. a b Mick Wall: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography. Sanctuary Publishing, s. 298. ISBN 1-86074-542-3.
  3. a b Italy 1993. ironmaiden-bg.com. [dostęp 2014-12-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-16)]. (ang.).
  4. a b c d e f g Tour 1993. maidenfrance.fr, 13 grudnia 2006. (fr.).
  5. a b c Keith Wilford, Tourbook 1993, Sanctuary Ltd (ang.).
  6. Iron Maiden - Raising Hell - Reviews - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives [online], www.metal-archives.com [dostęp 2023-12-31].
  7. Tour Dates. EMI. [dostęp 2013-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  8. a b c d e f g h Tour Comments. ironmaidencommentary.com, 23 lipca 2007. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]