René-Just Haüy – Wikipedia, wolna encyklopedia

René-Just Haüy

Państwo działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1743 Saint-Just-en-Chaussée
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1822 Paryż
Specjalność: mineralogia
Uczelnia	Muzeum Historii Naturalnej, Uniwersytet Paryski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

René Just Haüy (ur. 28 lutego 1743 w Saint-Just-en-Chaussée, zm. 3 czerwca 1822 w Paryżu) – francuski mineralog, wraz z Jeanem Baptiste Romé de l’Isle był twórcą krystalografii geometrycznej.

Pochodził z biednej rodziny tkackiej^[1]. Absolwent Collège de Navarre i Collège de Lemoine, po ukończeniu którego przyjął święcenia kapłańskie i wykładał w koledżu. Podczas swej 21-letniej pracy w Collège de Navarre zainteresował się botaniką. W r. 1802 został profesorem mineralogii w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, a w 1809 został mianowany na podobne stanowisko na Sorbonie^[2]. Krystalografią zainteresował się przypadkowo; podczas obserwowania pękniętego kryszatału kalcytu zauważył regularności w jego strukturze^[2]. Po przeprowadzeniu szeregu eksperymentów sformułował teorię struktury kryształu, w której najistotniejszą było stwierdzenie istnienia stałych kątów, które miały być identyczne jak struktura cząsteczkowa kryształów. Badał również zjawisko piezoelektryczności kryształów.

Prześladowany podczas rewolucji francuskiej; jego kolekcję minerałów skonfiskowano, a sam Haüy został uwięziony w Séminaire de Saint-Firmin^[1]. Po zakończeniu rewolucji wrócił do pracy naukowej.

Jego bratem był pedagog Valentin Haüy.

Był jednym z pierwszych członków Legii Honorowej^[3].

Jego nazwisko pojawiło się na liście 72 nazwisk na wieży Eiffla^[4].

• René-Just Haüy – dzieła w bibliotece Polona (pol.)