Rip Van Winkle – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rip Van Winkle – opowiadanie Washingtona Irvinga napisane w 1819 roku. Bohater tytułowy, uśpiony przez duchy w górach Catskill (stan Nowy Jork) w czasach kolonialnych, budzi się po 20 latach w niepodległych Stanach Zjednoczonych^[1]. Na język polski zostało przełożone przez Wacławę Komarnicką i znalazło się w wydanym przez „Naszą Księgarnię” w 1966 roku zbiorze Rip Van Winkle i inne opowiadania z ilustracjami Jana Marcina Szancera^[2] (II wyd. 1971^[3]; III wyd. 1992, wydawnictwo „Votum”^[4], z ilustracjami Artura Lewandowskiego).

Opowiadanie było wielokrotnie ekranizowane. Jako pierwsza w 1896 r. powstała seria ośmiu kilkudziesięciosekundowych scenek, z których w 1903 r. zmontowano trwający cztery minuty film. Kolejnych ekranizacji pod niezmienionym tytułem dokonano w latach: 1912, 1914, 1921, 1958 i 1978 (film animowany)^[5].