Rolf Nikel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rolf Nikel

(2013)
Pełne imię i nazwisko	Rolf Wilhelm Nikel
Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1954 Frankfurt nad Menem
Ambasador RFN w Polsce
Okres	od 15 kwietnia 2014 do 30 czerwca 2020
Poprzednik	Rüdiger von Fritsch
Następca	Arndt Freytag von Loringhoven
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Rolf Wilhelm Nikel (ur. 22 lipca 1954 we Frankfurcie nad Menem)^[1] – niemiecki dyplomata^[2]. W latach 2014–2020 ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Polsce^[2].

Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, w latach 1974–1979 odbył studia politologiczne, ekonomiczne i prawa międzynarodowego we Frankfurcie, Durham N.C. i Paryżu^[2]. Następnie w latach 1980–1982 przygotowywał się do służby zagranicznej wyższego stopnia w Auswärtiges Amt^[2], gdzie w latach 1982–1983 pracował jako referent w referacie ds. ZSRR^[2]. W latach 1983–1986 pracował w Ambasadzie Niemiec w Moskwie, a następnie w Ambasadzie w Nairobi (1986–1989)^[2]. W latach 1989–1994 był zastępcą kierownika Referatu ds. Europy Wschodniej, byłego ZSRR i Bałkanów w Urzędzie Kanclerza Federalnego^[2].

W latach 1994–1996 Nikel przebywał we Francji we francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a od 1996 do 1998 był zastępcą kierownika Wydziału Politycznego Ambasady Niemiec w Paryżu^[2]. W 1998 powrócił do Urzędu Kanclerza Federalnego, a następnie wziął udział Fellowship-Program Uniwersytetu Harvarda (2001–2002)^[2]. W latach 2002–2005 był kierownikiem Wydziału Politycznego Ambasady Niemiec w Waszyngtonie^[2]. Po powrocie do Niemiec w latach 2005–2011 pracował w Urzędzie Kanclerza Federalnego^[2]. W latach 2011–2014 pełnił funkcję Pełnomocnika Rządu Federalnego ds. Rozbrojenia i Kontroli Zbrojeń^[2].

15 kwietnia 2014 jako ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Polsce złożył listy uwierzytelniające na ręce prezydenta Bronisława Komorowskiego^[3].

W 2015 odznaczony Komandorią Missio Reconciliationis, a w 2020 Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[4][5].

Od 2022 roku wiceprezydent Niemieckiego Instytutu Spraw Polskich^[6].