French
DeutschRomuald Stankiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major dyplomowany kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 lipca lub 1 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 sierpnia 1942 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 13 Pułk Ułanów |
| Stanowiska | szef sztabu brygady |
| Odznaczenia | |
  | |
Romuald Stankiewicz (ur. 30 lipca lub 1 sierpnia 1896 w Czarnoje, zm. 23 sierpnia 1942 w ZSRR) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 30 lipca[1] lub 1 sierpnia 1896 w Czarnoje w Imperium Rosyjskim[2]. Był synem Antoniego (1855–1920)[3].
Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer armii rosyjskiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[4]. Został awansowany na stopień porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie na stopień rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[6]. W latach 20. i 30. był oficerem 13 pułku ułanów w Nowowilejce, w tym w 1923 jako oficer nadetatowy był I oficerem sztabu III Brygady Jazdy[7][8][9][10]. W marcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[11]. Z dniem 4 stycznia 1932 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1931–1933[12][13]. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[14]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 17 Brygady Kawalerii w Hrubieszowie na stanowisko szefa sztabu[15]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[16]. W marcu 1939 był I zastępcą dowódcy 22 pułku ułanów w Brodach[17].
W 1939 był oficerem sztabu w Oddziale I Organizacyjno-Mobilizacyjnym Armii „Modlin”. Podczas II wojny światowej był majorem dyplomowanym Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Zmarł 23 sierpnia 1942 na obszarze ZSRR. Został pochowany na cmentarzu bazy w Krasnowodzku[2].
Miał synów Zbigniewa i Andrzeja[3].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Srebrny Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[18],
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Roczniki Oficerskie 1928, 1932.
- ↑ a b Wykaz poległych 1952 ↓, s. 130.
- ↑ a b Romuald Stankiewicz b. 1896 d. 1942. pl.rodovid.org. [dostęp 2018-05-17].
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 109.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 683.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 605.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 88, 625.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 565.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 302, 349.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 107.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 258.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 799.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 161.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 68.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 131, 705.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 144 za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.