Rudolf Hermann Lotze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rudolf Hermann Lotze
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 maja 1817
Budziszyn

Data i miejsce śmierci

1 lipca 1881
Berlin

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: logika, filozofia
Alma Mater

Uniwersytet w Lipsku

Doktorat

1838

Habilitacja

1840

Profesura

1844

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet w Getyndze
Uniwersytet w Berlinie

Rudolf Hermann Lotze (ur. 21 maja 1817 w Budziszynie, zm. 1 lipca 1881 w Berlinie[1]) – niemiecki logik i filozof.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1834 zapisał się na Uniwersytet w Lipsku. Studiował filozofię i medycynę w 1838 uzyskał doktoraty z obu dyscyplin. Po roku praktyki lekarskiej w Zittau, rozpoczął pracę na Uniwersytecie w Lipsku jako adiunkt na Wydziale Lekarskim w 1839, a w 1840 na Wydziale Filozofii. W 1840 uzyskał podwójny stopień naukowy, na podstawie rozpraw habilitacyjnych, z medycyny i filozofii. W efekcie otrzymał licencję na nauczanie (venia legendi) na uczelniach niemieckich w tych dwóch dziedzinach. W 1844 został profesorem filozofii na Uniwersytecie w Getyndze. W Getyndze pozostał do 1880, kiedy to został mianowany profesorem filozofii na Uniwersytecie Berlińskim[2].

Grobowiec Rudolfa Hermanna Lotze i jego żony w Getyndze

Uważany za czołowego niemieckiego metafizyka po Georgu Heglu. Autor m.in.:

  • Metaphysik (1841)
  • Logik (1843)
  • Medizinische Psychologie oder Physiologie der Seele (1852)
  • Mikrokosmus. Ideen zur Naturge8chichte und Geschichte der Menschheit (1854)
  • Geschichte der Aesthetik in Deutschland (München, 1868)
  • System der Philosophie

Logika Rudolfa Hermanna Lotzego miała istotny wpływ na poglądy filozofów medycyny, utożsamianych ze „starszą” polską szkołą filozofii medycyny[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lotze Rudolph Hermann, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-05-10].
  2. Rudolf Hermann Lotze (j. ang.)
  3. J. Zamojski, Dlaczego wciąż warto badać polską myśl filozoficzno-lekarską, [w:] Polska szkoła filozofii medycyny. Przedstawiciele i wybrane teksty źródłowe, pod redakcją Michała Musielaka i Jana Zamojskiego, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 2010, s. 11.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]