French
DeutschRycymer – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Brązowa moneta Rycymera i Libiusza Sewera. Na rewersie znajduje się monogram Rycymera. | |
| magister militum | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | 18 sierpnia 472 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | magister militum (456–472) |
| Główne wojny i bitwy | |
Rycymer (łac. Flavius Ricimer, ok. 405 – zm. 18 sierpnia 472) – magister militum cesarstwa zachodniorzymskiego w latach 456–472, patrycjusz.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Nie są znane imiona jego rodziców; ojciec pochodził z plemienia Swebów (być może był nim Rechila władca Swebów w Galicji), a matka była córką wizygockiego króla Walii. Do 454 oficer w armii Flawiusza Aecjusza, od 456 dowódca wojsk zachodniego cesarstwa rzymskiego. Po raz pierwszy dał o sobie znać odnosząc spektakularne zwycięstwo w 456 roku w bitwie morskiej w pobliżu Sycylii[1] z flotą Wandalów za panowania Awitusa. Po jego obaleniu Rycymer został obdarzony przez wschodniego cesarza Leona I prestiżowym tytułem patrycjusza. Wobec słabości władzy centralnej przyczynił się do wyniesienia przez swoje wojska na tron cesarski w 456 Majoriana, w 461 Libiusza Sewera. Gdy władcy przestawali cieszyć się jego uznaniem i akceptacją, konsekwentnie doprowadzał do ich obalenia. W ten sposób pozbawił władzy i prawdopodobnie życia kolejno: Awitusa, Majoriana, Sewera i Antemiusza.
Faktycznie sprawował władzę, wybijając np. za panowania cesarza Sewera monety ze swoimi inicjałami. W 468 poślubił Alipię – jedyną córkę cesarza Antemiusza i cesarzowej Aelii Eufemii, co jak wierzono, miało przynieść bezpieczeństwo państwu rzymskiemu. Między Antemiuszem a jego zięciem szybko doszło do konfliktu i ostatecznie do konfrontacji, kiedy to Rycymer zebrawszy 6000 żołnierzy, wyruszył z Mediolanu i przystąpił do oblężenia Rzymu, z zamiarem obalenia cesarza. Mimo mężnego oporu miasto padło w lipcu 472[2] roku, a sam Antemiusz poniósł śmierć, zadaną, według niektórych przekazów, osobiście przez Rycymera. Nowym cesarzem uczynił Olibriusza. Zmarł kilka tygodni później na udar mózgu[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 55. ISBN 83-7425-025-9.
- ↑ a b Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 60. ISBN 83-7425-025-9.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Źródła historyczne
- Ewagriusz Scholastyk, Historia Kościoła, Stefan Kazikowski (tłum.), Ewa Wipszycka, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990.
- Priscus, Fragments, [w:] R.C. Blockley (red.), The Fragmentary classicising Historians of the Later Roman Empire: Eunapius, Olympiodorus, Priscus and Malchus, t. II, Liverpool 1983, s. 223–400 (ang.).
- Sydoniusz Apolinary, Listy i wiersze, Mieczysław Brożek (tłum.), seria: Biblioteka Przekładów z Literatury Starożytnej nr 14, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004.
- Edward Zwolski, Kasjodor i Jordanes. Historia gocka czyli scytyjska Europa, Lublin: Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1984.
- Opracowania
- Marek Wilczyński, Germanie w służbie zachodniorzymskiej w V w. n.e. Studium historyczno-prosopograficzne, Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2001, ISBN 83-7271-059-7.
- Peter Heather, Upadek Cesarstwa Rzymskiego, Janusz Szczepański (tłum.), Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2007.