Rząd na uchodźstwie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rząd na uchodźstwie – grupa polityczna roszcząca sobie prawo do sprawowania władzy w danym państwie jako legalny rząd. Nie posiada żadnej realnej władzy, rezyduje poza granicami kraju, za zgodą państwa goszczącego. Rządy na uchodźstwie często dążą do powrotu do rodzimego państwa i przejęcia faktycznych i formalnych rządów. Współcześnie taką formacją jest m.in. Centralny Rząd Tybetański^[1].

Rządy na uchodźstwie można podzielić na trzy kategorie:

1. dążące do obalenia grupy sprawującej władzę w państwie, z którego się wywodzą,
2. dążące do ustanowienia nowego, międzynarodowo uznanego państwa,
3. dążące do odzyskania władzy utraconej wskutek działań wojennych^[1].

W trakcie II wojny światowej niemiecka okupacja znacznej części Europy doprowadziła do ewakuacji rządów wielu państw. W Londynie działało osiem uznanych rządów na uchodźstwie: belgijski, czechosłowacki, jugosłowiański, grecki, holenderski, luksemburski, norweski i polski^[2].

Ta sekcja wymaga uzupełnienia informacji.

Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: sekcję należy uzupełnić o informacje na temat pozostałych rządów na uchodźstwie.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

 Osobny artykuł: Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie działał od agresji Niemiec na Polskę w 1939 roku, najpierw w Paryżu, następnie w Angers i przez większość czasu swojego istnienia w Londynie – stąd też często bywa potocznie nazywany rządem londyńskim^[3]. Po pokonaniu Niemiec hitlerowskich i ustanowieniu w Polsce władzy komunistycznej polski rząd na uchodźstwie utracił poparcie międzynarodowe, ale działał do odzyskania suwerenności i wyborów prezydenckich w 1990 roku^[4].

• gabinet cieni
• Organizacja Narodów i Ludów Niereprezentowanych
• Lista terytoriów niesamodzielnych ONZ