Satledź – Wikipedia, wolna encyklopedia

Satledź

Dolina rzeki ok. 1857 roku
Kontynent	Azja
Państwo	Chiny  Indie  Pakistan
Rzeka
Długość	1500 km
Powierzchnia zlewni	ok. 395 tys. km²
Źródło
Miejsce	La’nga Co
Współrzędne	30°50′39,1″N 81°12′16,6″E/30,844200 81,204600
Ujście
Recypient	Indus
Współrzędne	29°20′57,3″N 71°01′41,5″E/29,349260 71,028200
Położenie na mapie Indii źródło ujście
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Satledź (w dolnym biegu także Pandźnad, ang. Sutlej; hindi सतलुज नदी Satladź; urdu ستلج; chiń. 象泉河 Xiàngquán Hé; tyb. གླང་ཆེན་ཁ་འབབ, Wylie: gLang-chen Kha-'bab, ZWPY: Langqên Kanbab; pendżab. ਸਤਲੁਜ, starogr. Hesydrus) – rzeka płynąca przez Chiny, Indie oraz Pakistan. Ma długość 1500 km i dorzecze o powierzchni blisko 395 tys. km²^[1].

Swoje źródła ma w jeziorze La’ang Cuo (Rakas), w południowo-zachodnim Tybecie. Przepływa przez Himalaje, płynąc głęboką, przełomową doliną, dalej płynie przez równinę Pandżabu oraz Nizinę Indusu. Tutaj uchodzi do Indusu, którego jest najdłuższym lewym dopływem. Jej główne dopływy to Bjas i Ćanab^[1]. Jest wykorzystywana do nawadniania pól i produkcji energii elektrycznej (elektrownia Bhakra Nangal). W dolnym biegu stanowi granicę pakistańsko-indyjską.

Jej wody zamieszkiwał suzu indusowy^[2].