French
DeutschSchronisko na Prełucznym – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość | 1520 m n.p.m. |
| Data otwarcia | 1937 |
| Właściciel | Oddział PTT w Kosowie |
Położenie na mapie Karpat Marmaroskich, Czarnohory i Połonin Hryniawskich  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 47°47′52″N 24°54′23″E/47,797778 24,906389 | |
Schronisko PTT na Prełucznym – schronisko turystyczne położone w Górach Czywczyńskich istniejące w końcu lat 30. XX wieku.
Budynek schroniska znajdował się na stokach Prełucznego na wysokości ok. 1520[1]–1525 m n.p.m.[2], 500 m powyżej klauzy Perkałab na Białym Czeremoszu[1]. Było to najdalej na południe wysunięte schronisko turystyczne[3][4][5] oraz – wraz z budynkiem zarządu pobliskiej klauzy – domostwo ówczesnej Polski[1].
Obiekt powstał na potrzeby badań prowadzonych w okolicy przez Państwowy Instytut Geologiczny. Po zakończeniu prac budynki, mieszkalny i gospodarczy, zostały bezpłatnie przekazane Oddziałowi Kosowskiemu Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, który w 1937 roku zaadaptował je na schronisko turystyczne. Prace, częściowo dofinansowane przez PUWFiPW pochłonęły kwotę 800 zł[1][4]. W ich efekcie turystom oferowano 10 miejsc noclegowych na siennikach, które udostępniono jeszcze przed końcem tegoż roku[1][2][5]. W 1938 roku położony z dala od popularnych szlaków turystycznych i trudno dostępny obiekt (105 km i 26 godzin marszu od najbliższej stacji kolejowej w Worochcie) udzielił zaledwie 16 noclegów[1][6].
Schronisko pod koniec 1938 roku nie było jeszcze w pełni wyposażone[6][2] (prawdopodobnie stan ten nie zmienił się i później)[1], a w czasie II wojny światowej uległo całkowitemu zniszczeniu[1].
Turystyka
[edytuj | edytuj kod]Schronisko położone było w pobliżu nieznakowanego szlaku ze schroniska na Bałtagule do klauzy Perkałab na Białym Czeremoszu[7]. Przewidywano, że jego uruchomienie pozwoli na wyprawy na pogranicze polsko-rumuńskie (Palenica, Hnatasia), czy wręcz na terytorium Rumunii po zawarciu oczekiwanej w latach 30. polsko-rumuńskiej konwencji turystycznej[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Ryszard Bogdziewicz, Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, s. 289, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813 (pol.).
- ↑ a b c Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1938–1939, t. rok XI, Kraków: Polski Związek Narciarski, 1938, s. 257 (pol.).
- ↑ Władysław Krygowski, Kronika | Polskie Towarzystwo Tatrzańskie: Refleksje — fakty — zadania, Walery Goetel, Jan Alfred Szczepański (red.), „Wierchy”, Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (16), Kraków: Gebethner i Wolff, 1938, s. 152 (pol.).
- ↑ a b Sprawozdanie z działalności Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Krakowie za okres od 1. IV. 1936 do 31. III. 1937 r. oraz finansowe za rok 1936, Kraków: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1937, s. 22, 71 (pol.).
- ↑ a b Marian Dziekański (red.), Nowe inwestycje schroniskowe, „Wiadomości Turystyczne” (21), 1 listopada 1937, s. 3 (pol.).
- ↑ a b Sprawozdanie z działalności Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Krakowie za okres od 1 I 1938 r. do 31 XII 1938 r. oraz finansowe za rok 1938, Kraków: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1939, s. 11, 74 (pol.).
- ↑ Regulamin górskiej odznaki turystycznej P. T. T. wraz ze spisem punktowanych wycieczek oraz spisem przewodników do G. O. T., wyd. 2, Kraków: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1936, s. 83 (pol.).
- ↑ Walery Goetel, Jan Alfred Szczepański (red.), Kronika | Polskie Towarzystwo Tatrzańskie — Turystyka i narciarstwo. | Polskie Towarzystwo Tatrzańskie w r. 1936/37., „Wierchy”, Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (15), Kraków: Gebethner i Wolff, 1937, s. 194 (pol.).