Siatka Ledóchowskiego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Siatka Ledóchowskiego[a]metalowa siatka powstała z arkusza blachy, w którym wykonuje się równoległe nacięcia odpowiednio przesunięte między sobą. Po nacięciu arkusza rozciąga się taki ponacinany arkusz prostopadle do linii nacięć. Tworzy się w ten sposób siatkę o romboidalnych oczkach i monolitycznej konstrukcji bez jakichkolwiek styków czy ruchomych połączeń.

Powszechnie stosowana w budownictwie jako materiał podkładowy do tynków i elementów stropowych. Bardzo często wykorzystywana jako element anten ścianowych lub reflektorowych z uwagi na doskonałe ekranowanie przy niewielkim ciężarze i nieznacznemu oporowi na wietrze. Także stosowana jako element ekranujący ściany stropy i podłogi przed przenikaniem promieniowania elektromagnetycznego. Stosowana była również od dwudziestolecia międzywojennego jako zabezpieczenie wnętrz i załóg fortyfikacji przeciwko odpryskom betonu w przypadku trafienia pociskiem nieprzyjaciela[1].

Nazwa pochodzi od nazwiska hrabiego Stanisława Ledóchowskiego, od 1921 r. właściciela fabryki siatki ciągnionej, prowadzonej pod firmą „Polska Fabryka Siatki Jednolitej Hrabiego Stanisława Ledóchowskiego SA” (ul. Przemysłowa 24 w Warszawie)[2][3][4].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wynalazcą siatki cięto-ciągnionej jest John French Golding, jego pierwszy brytyjski patent został wydany w 1884 roku. Nawiązał współpracę z przemysłowcami z Hartlepool, Mathewem Grayem, Christopherem Furnessem i Robertem Irvingiem Jr., którzy wraz z WB Close doprowadzili do uruchomienia produkcji siatki cięto-ciągnionej w Hartlepool.

  1. Spotykana jest również błędna pisownia „Leduchowskiego”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jednolita siatka przeciwodłamkowa hrabiego Ledóchowskiego – Hauba [online] [dostęp 2021-11-24] (pol.).
  2. Przemysłowa [online], Ulice Twego Miasta [zarchiwizowane z adresu 2012-10-16].
  3. Jerzy S. Majewski, Przemysłowa 31/33 [online], Gazeta.pl, 12 lipca 2007 [dostęp 2018-11-30].
  4. Ogłoszenie II, „Monitor Polski”, 25 (82), Łódź, 2 września 1946, s. 8 [zarchiwizowane z adresu 2014-03-04].