Siemianice (województwo wielkopolskie) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Siemianice

wieś
Pałac Szembeka
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Powiat	kępiński
Gmina	Łęka Opatowska
Liczba ludności	777
Strefa numeracyjna	62
Kod pocztowy	63-645[2]
Tablice rejestracyjne	PKE
SIMC	0203128
Położenie na mapie Polski Siemianice
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Siemianice
Położenie na mapie powiatu kępińskiego Siemianice
Położenie na mapie gminy Łęka Opatowska Siemianice
51°10′47″N 18°08′35″E/51,179722 18,143056[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Siemianice (dawniej Slup, Słup, Słupowo) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kępińskim, w gminie Łęka Opatowska. W skład wsi wchodzą przysiółki Granice i Klasak.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie kaliskim.

Wieś z początku nosiła nazwę Siemianowice. Jeszcze przed 1149 r. Siemianice zostały darowane przez Piotra Włostowica z rodu Duninów klasztorowi benedyktynów pw. św. Wincentego we Wrocławiu. Przed rokiem 1360 wieś należała do biskupa wrocławskiego, po czym otrzymał ją w dożywocie Stefan Gromassy, kanonik poznański. W 1295 w kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis miejscowość wymieniona jest jako Semianowitz^[3]. W XV wieku Siemianice przeszły w ręce prywatne. Wśród nich m.in. Siemiańskich, Siemieńskich, Tarnowskich i Warszyckich. W końcu XVII wieku Siemianice przeszły w posiadanie Aleksandra Szembeka łowczego łęczyckiego. Około 1739 roku Siemianicami władał syn Aleksandra, Józef Szembek, cześnik i łowczy ostrzeszowski, poseł na sejm, kawaler Orderu Orła Białego. W następstwie rozbiorów wieś znalazła się pod zaborem pruskim. Później właścicielem został Piotr Szembek, generał dywizji wojsk polskich z 1831 roku, kawaler Krzyża Virtuti Militari, założyciel Ligi Polskiej w powiecie kępińskim. Po nim wsią władali: Aleksander i Piotr Szembek, ożeniony z Marią z hr. Fredrów wnuczką Aleksandra Fredry.

W 1885 roku wieś liczyła 997 mieszkańców^[4], a w 1905 roku wieś liczyła 652 mieszkańców, w tym: 618 katolików, 28 protestantów i 6 żydów.

Na przełomie XIX i XX wieku we wsi odkryto ciałopalne cmentarzysko z okresu rzymskiego.

W czasie pobytu grenzschutzu w 1919 roku doszło do strzelaniny pomiędzy wojskiem niemieckim a młodzieżą kongresową z drugiej strony Prosny. W maju 1921 roku umieszczono w Siemianicach rannych z nieudanego ataku górnośląskich powstańców na pobliski Kostów na niemieckim Śląsku. 17 stycznia 1920 do Siemianic wkroczyło Wojsko Polskie.

W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała placówka Straży Granicznej I linii „Siemianice”^[5].

W 1940 podczas okupacji Niemcy zmienili historyczną nazwę niemiecką Simianitz / Schimianitz sztuczną i ahistoryczną formą Schemmingen.

W latach osiemdziesiątych w Siemianicach hodowano dropie – jedne z największych polskich ptaków. 13 grudnia 1980 roku nieznani sprawcy wtargnęli do woliery, w której trzymano ptaki i zatłukli pałką 9 z 14 ptaków. Dwa lata później dobito jeszcze dwa osobniki. Populacja dropi w Polsce ostatecznie wymarła w 1989 roku.^[6]

Wzniesiony w 1835 roku przez Piotra Szembeka. W 1894 roku został całkowicie przebudowany w stylu neorenesansowym. W pałacu znajdowały się cenne zbiory rodzinne z XVII-XIX w.: stare meble, szafy gdańskie, obrazy szkoły francuskiej z XVII wieku, jak również włoskiej i niderlandzkiej, akwarele Juliusza Kossaka, zbiory starej broni. Miejsce działalności Marii z Fredrów Szembekowej. To ona miała znaczący udział w tworzeniu tutaj ośrodka kultury polskiej. Zgromadziła większość pamiątek odziedziczonych po Fredrach. Pamiątki te zaginęły niestety w czasie okupacji niemieckiej. W latach 1951 – 2020 w pałacu znajdował się Leśny Zakład Doświadczalny Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. W otoczeniu pałacu znajduje się zabytkowy park krajobrazowy i klasycystyczna wozownia. Park o powierzchni 4,49 ha jest chronionym prawem pomnikiem przyrody. Znajduje się tutaj cenny drzewostan oraz bogata awifauna.

Zbudowany w stylu klasycystycznym w I poł. XIX wieku. Spichlerz jest murowany, tynkowany, piętrowy, na rzucie prostokąta. Ściany posiadają podział ramowy, dach jest mansardowy z naczółkami i dymnikami. Spichlerz zdobią drzwi klepkowe.

W Siemianicach pierwotny kościół był konstrukcji drewnianej, zbudowany przez Jana Siemiańskiego w 1553 roku. Krótko potem został zajęty przez husytów, kacerzy czeskich, którzy wypędzeni z Czech zajęli kościoły w okolicy z wyjątkiem kościoła w Opatowie. Po ich wypędzeniu z Polski stan dawniejszy przywrócił w 1621 roku ówczesny patron kościoła Joachim hr. z Tarnowa. Biskup wrocławski poświęcił kościół ponownie w 1623 roku. Świątynię powiększono w 1836 roku, a w 1858 rozebrano. Obecny murowany, neoromański kościół został wzniesiony w latach 1856-58 z fundacji Piotra Szembeka. W 1891 roku kościół został konsekrowany przez biskupa Likowskiego, a w 1906 roku wymalowany przez poznańskiego malarza Lisieckiego. Kościół ma 58 łokci długości, 20 łokci szerokości z babińcem, dwiema zakrystiami i grobowcem pod prezbiterium do chowania zmarłych hrabiów Szembeków. Kościół ma 3 ołtarze, w których znajdują się obrazy olejne pędzla mistrza wrocławskiego Schneidera z 1858 roku przedstawiające św. Idziego, św. Józefa i Matkę Boską Różańcową.

Pochodzi z 1807 roku. Została wzniesiona w stylu klasycystycznym, jest murowana, tynkowana, na planie kwadratu. Ściany posiadają podziały ramowe, hełm piramidalny. Dzwon odlany został przez Piotra Boczka z Brzegu.

Przez miejscowość przebiegają: linia kolejowa 272 Kluczbork – Poznań oraz droga krajowa nr 11 Kołobrzeg – Bytom.

W miejscowości bierze początek Transwielkopolska Trasa Rowerowa.

• Siemianice

• historia Słupowa. spsiemianice0.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-30)].
• Historia pałacu i kościoła św. Idziego w biogramie Piotra Szembeka, hr na stronie internetowej Izby pamięci przy Bibliotece Publicznej w Kępnie
• Siemianice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 539 .