Skałki Andrychowskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skałki Andrychowskie – seria skalna w rejonie Andrychowa, występująca pomiędzy dwiema płaszczowinami: na płaszczowinie podśląskiej, pod płaszczowiną godulską. Zbudowana ze skał różniących się pod względem pochodzenia i genezy od skał budujących Beskid Mały. Skały te są porwakami tektonicznymi (lub olistolitami) gnejsów i granitognejsów, pochodzących sprzed dewonu, wapieni górnej kredy i paleogenu oraz margli i zlepieńców^[1].

Skałki występują na stanowiskach^[2]:

• Pańska Góra 1 – w znajdującym się na południowych stokach góry kamieniołomie (wiek skał ok. 40 mln lat)
• Pańska Góra 2 – znajdujący się na północnym zboczu blok gnejsu o wymiarach 30 m grubości i 200 m długości
• Skały wapienne w górze Wapiennica nad Inwałdem
• Na północnych stokach Złotej Górki w Roczynach i Brzezince Dolnej
• Kiczora (nad Targanicami) – wapienie tytonu, margle i wapienie senonu oraz mszywiołowo-litotamniowe wapienie paleogenu^[3].

• Obfity opis Skałek Andrychowskich