Sprint (pocisk) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sprint
Ilustracja
Informacje podstawowe
Zwalczane cele

ICBM

Faza

terminalna

Państwo

Stany Zjednoczone

Producent

Martin Marietta

Wejście do służby

IOC: 3 września 1974
FOC: 1 października 1975

Status systemu

nieaktywny

Wycofanie ze służby

2 października 1975

Pocisk
Platforma pocisku

silosy

Miary pocisku
Długość

8,23 m

Średnica

1,37 m

Masa

3401,94 kg

Prędkość przy wypaleniu

> 10 Ma

Napęd
Liczba stopni napędu

dwustopniowy

I stopień

Hercules X-265, ciąg: 2900 kN,
na paliwo stałe

II stopień

Hercules X-271,
na paliwo stałe

Głowica
Liczba głowic

jedna

Rodzaj głowicy

termojądrowa neutronowa W-66, 1 kT

Zasięg i pułap
Zasięg

40 km

Zakres pułapu antybalistycznego

38,4 km

System
Nazwa

Safeguard

Radar

Multifunction Array Radar (MAR)
Missile Site Radar (MSR)
Perimeter Acquisition Radar (PAR)

Użytkownicy
US Army

Sprint – uzbrojony w głowicę jądrową o mocy 1 kT pocisk antybalistyczny krótkiego zasięgu, stanowiący – obok pocisku Spartan – element amerykańskiego systemu antybalistycznego Safeguard.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Po likwidacji programu antybalistycznego Sentinel i rezygnacji z rozwoju związanego z tym programem pocisku Nike-Zeus, sekretarz obrony USA Robert McNamara zdecydował iż Armia potrzebuje bardziej zaawansowanego systemu obrony antybalistycznej, uzbrojonego w ulepszone pociski o większym przyśpieszeniu. Decyzja o powstaniu nowego systemu, pod tymczasowym kodem Nike X, została ogłoszona 30 stycznia 1964 roku. Nowy system miał być systemem dwuwarstwowym, w którym nadlatujące głowice międzykontynentalnych pocisków balistycznych miałyby być zwalczane w pierwszej kolejności na wysokości od 112 do 160 km, druga zaś linia obrony przechwytywać miała wrogie głowice na wysokości od 32 do 48 km. Realizując tę koncepcję, podjęto prace nad pociskiem dalekiego zasięgu Spartan oraz pociskami krótkiego zasięgu Sprint.