LIM-49A Spartan – Wikipedia, wolna encyklopedia

XLIM-49A Spartan

Informacje podstawowe
Zwalczane cele	ICBM
Faza	terminalna
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	McDonnell Douglas
Wejście do służby	• IOC: 3 września 1974 • FOC: 1 października 1975
Status systemu	nieaktywny
Wycofanie ze służby	2 października 1975
Pocisk
Platforma pocisku	silosy
Miary pocisku
Długość	16,76 m
Prędkość przy wypaleniu	9 Ma
Napęd
Liczba stopni napędu	trzystopniowy na paliwo stałe
I stopień	Thiokol TX-500
II stopień	Thiokol TX-454
III stopień	Thiokol TX-239
Głowica
Liczba głowic	jedna
Rodzaj głowicy	jądrowa W-71, 5 Mt
Naprowadzanie	komputerowe – komendowe (radiowe)
Zasięg i pułap
Zasięg	744 km
Zakres pułapu antybalistycznego	480 km
System
Nazwa	Safeguard
Radar	• Multifunction Array Radar (MAR) • Missile Site Radar (MSR) • Perimeter Acquisition Radar (PAR)
Użytkownicy
US Army

XLIM-49A Spartan uzbrojony w głowicę jądrową o mocy 5 Mt pocisk antybalistyczny dalekiego zasięgu, stanowiący – obok pocisku Sprint – element amerykańskiego systemu antybalistycznego Safeguard.

Po likwidacji programu antybalistycznego Sentinel i rezygnacji z rozwoju związanego z tym programem pocisku Nike-Zeus, sekretarz obrony USA Robert McNamara zdecydował iż Armia potrzebuje bardziej zaawansowanego systemu obrony antybalistycznej, uzbrojonego w ulepszone pociski o większym przyśpieszeniu. Decyzja o powstaniu nowego systemu, pod tymczasowym kodem Nike X, została ogłoszona 30 stycznia 1964 roku. Nowy system miał być systemem dwuwarstwowym, w którym nadlatujące głowice międzykontynentalnych pocisków balistycznych miałyby być zwalczane w pierwszej kolejności na wysokości 112 do 160 km, druga zaś linia obrony przechwytywać miała wrogie głowice na wysokości od 32 do 48 km. Realizując tę koncepcję, podjęto prace nad pociskiem krótkiego zasięgu Sprint oraz pociskami dalekiego zasięgu Spartan.