Stan – Wikipedia, wolna encyklopedia

stan – w filozofii: stan rzeczy
- stan techniki – w prawie patentowym
- stan cywilny – w prawie cywilnym i rodzinnym: jeden z elementów sytuacji prawnej osoby fizycznej
- stan nadzwyczajny – w prawie konstytucyjnym: szczególny reżim prawny, służący odwróceniu lub umniejszeniu skutków szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające
- stan psychiczny – w psychologii: element procesu psychicznego
- stan skupienia – w fizyce: podstawowa forma, w jakiej występuje substancja
- stan morza – w żegludze: umowne określenie stanu powierzchni morza w zależności od wysokości występującej fali
stan – w cybernetyce: stan układu
- stan obiektu – w informatyce: wartość przypisana do obiektu
- stan – jedno z możliwych położeń procesu (łańcucha) Markowa
stan – synonim państwa (racja stanu, Sekretarz Stanu, zdrada stanu)
- stan – w niektórych państwach federalnych (m.in. w USA) nazwa składowej części federacji
stan – zamknięta grupa społeczeństwa feudalnego
stan – w średniowieczu obowiązek utrzymania przejeżdżającego władcy, jego świty, dostojników i niższych urzędników, stanowiący powinność prawa książęcego
stan – element dawnej karczmy – połączone wozownia i stajnia
Stan – utwór Eminema
Stan – utwór Gibbsa
Stan – zdrobnienie imienia Stanley lub Stanisław
stan – talia, kibić, pas, wcięcie w pasie
Stan – wieś w Bułgarii, gmina Nowi pazar
Stan – wieś w Słowenii, w gminie Mirna
Stan – czynnościowy wzorzec projektowy