Stanclewo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanclewo
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

olsztyński

Gmina

Biskupiec

Strefa numeracyjna

89

Kod pocztowy

11-300[2]

Tablice rejestracyjne

NOL

SIMC

0471870

Położenie na mapie gminy Biskupiec
Mapa konturowa gminy Biskupiec, po prawej znajduje się punkt z opisem „Stanclewo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Stanclewo”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Stanclewo”
Położenie na mapie powiatu olsztyńskiego
Mapa konturowa powiatu olsztyńskiego, blisko prawej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Stanclewo”
Ziemia53°53′10″N 21°03′49″E/53,886111 21,063611[1]

Stanclewo (niem. Stanislewo, 1931–1945 niem. Sternsee) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Biskupiec[3]. Wieś leży nad jeziorem Jełmuń. Miejscowość znajduje się w historycznym regionie Warmia.

Części wsi

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części wsi Stanclewo[4][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0471886 Ptaszki część wsi
0471892 Zawada część wsi

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Nazwy wsi: Stenczeldorff – 1587, Stanisławowo – 1597, Stanisławowa – 1609, Stanisławow – 1615, Stanzlewen – 1657, Sternsee – 1931.

We wsi znajduje się wczesnośredniowieczne grodzisko. Wieś na 55 włókach założył w 1569 roku biskup warmiński Stanisław Hozjusz. W XVIII w. właścicielem Stanclewa był Zygmunt Zeyguth Stanisławski. Znany on był z bogatych ofiar na rzecz odbudowy parafialnego kościoła w Biskupcu po pożarze w 1766 roku. Był on przedstawicielem rodu Stanisławskich z Mołdyt.

W Stanclewie w 1907 wybudowano kościół, który formalnie został siedzibą samodzielnej parafii od lutego 1910 r. Parafia św. Józefa w Stanclewie należy do dekanatu biskupieckiego.

W czasie plebiscytu w 1920 za Prusami oddano tu 360 głosów, a za Polską 182.

Po 1945 wieś sołecka i siedziba leśnictwa.

W latach 1946–1975 miejscowość administracyjnie należała do tzw. „dużego” województwa olsztyńskiego, a w latach 1975–1998 – do tzw. „małego” województwa olsztyńskiego.

Na przełomie lat 80. i 90. XX w. w kilku domach należących do hipisa Marcina Millera powstała punkowa komuna, w której mieszkali członkowie zespołów Armia i Izrael, m.in. Tomasz Budzyński, Robert Brylewski i Krzysztof Banasik. W niej mieściło się studio nagraniowe Złota Skała prowadzone przez Brylewskiego[6][7]. W 1990 roku powstała tu płyta Legenda, grupy Armia.

Oświata

[edytuj | edytuj kod]

Szkoła w Stanclewie powstała w 1827, uczono w niej po polsku, uczęszczało do niej 38 uczniów. W roku 1853 było już tu 108 uczniów, uczono po niemiecku, a religii po polsku. Nauczycielem religii był Ignacy Kisielnicki. Niemiecka szkoła w 1935 r. miała 4 nauczycieli i 142 uczniów.

W 1929 w Stanclewie powstało polskie przedszkole, które funkcjonowało do wybuchu II wojny światowej. Polska szkoła otwarta została tu 1 września 1930 i funkcjonowała do 1939 roku. W szkole było od 10 do 16 uczniów ze Stanclewa i Bredynek. Nauczycielami tej szkoły byli: Władysław Stachowski, Lucjan Latosiński, Bronisław Chabowski, Leon Kauczor, Stanisław Budych i Joachim Kokowski. Szkoła funkcjonowała pomimo presji władz administracyjnych na rodziców. Istnienie polskiej szkoły przypomina tablica pamiątkowa umieszczona na budynku dawnej szkoły.

W 1886 roku utworzono biblioteczkę Towarzystwa Czytelni Ludowych. Polska biblioteka w Stanclewie funkcjonowała do 22 sierpnia 1939 r.

Po II wojnie światowej szkoła podstawowa w Stanclewie uruchomiona została 1 września 1945 roku.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • Kościół św. Józefa z 1907 roku
  • Plebania z 1907 roku
  • Grodzisko średniowieczne, nr. rej AA – 149 z 30.12.1995 r.
  • Szkoła polska z 1930 roku

Mieszkańcy: w 1820 – 389 osób, w 1848 – 656, w 1939 – 934, w 1998 – 416.

W Stanclewie w 1905 r. urodził się Jan Lubomirski.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 127785
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1189 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. Główny Urząd Statystyczny: Rejestr TERYT. [dostęp 2013-06-02].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. GUS. Rejestr TERYT
  6. Sławomir Gołaszewski: Studio Złota Skała – enklawa nowego myślenia o sztuce dźwięku. [w:] Biblioteka muzyki reggae – artykuły i wywiady [on-line]. reggaenet.pl, 2002–02–22. [dostęp 2010-12-03]. (pol.).
  7. Alex Kłoś, Łukasz Kamiński. Biada, biada Babilon upada! – reportaż o Izraelu. „Gazeta Wyborcza”, 2006–10–24. Agora. (pol.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]