Stanisław Antos – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Antos
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1922
Szczurowa

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1992
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1945–1986

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

szef sztabu dywizji, dowódca pułku, dowódca dywizji pancernej, dowódca dywizji zmechanizowanej, szef sztabu POW, z-ca GISzB

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Medal „Za udział w walkach o Berlin” Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Za umacnianie braterstwa broni”
Grób Stanisława Antosa na Wojskowych Powązkach

Stanisław Antos (ur. 24 kwietnia 1922 w Szczurowej, zm. 3 lipca 1992 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Przed wojną skończył 3 klasy gimnazjum w Brzesku. Podczas okupacji pracował w spółdzielni mleczarskiej (z przerwą 1 XI 1942–1 VII 1943, gdy był wcielony do niemieckiej służby budowlanej „Baudienst”). Od kwietnia 1945 elew Oficerskiej Szkoły Broni Pancernych w Modlinie. Po ukończeniu szkoły służył w artylerii. Członek PPR, a następnie PZPR. Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie zajmował kolejne stanowiska dowódcze i sztabowe. W 1957 podpułkownik i szef sztabu 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej, potem dowódca pułku piechoty. Później w l. 1962–1964 – dowódca 5 Saskiej Dywizji Pancernej.

Od 1964 Generał brygady i dowódca 12 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinie[1] (do 1968). W latach 1968–1971 szef sztabu i zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego.

Jedna z czołowych postaci wydarzeń grudnia 1970 w Gdańsku i w Gdyni, gdzie pod nieobecność dowódcy okręgu dowodził jednostkami POW, działającymi przeciw robotnikom na Wybrzeżu.

Od 1971 I zastępca Głównego Inspektora Szkolenia MON (gen. Eugeniusza Molczyka). W l. 1973–1978 – zastępca przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego „Przeglądu Wojsk Lądowych”. Generał dywizji z 1973 r. Nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz KC PZPR Edward Gierek. W l. 1978–1986 – zastępca szefa sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw-Stron Układu Warszawskiego w Moskwie. Po powrocie do kraju główny specjalista w Sztabie Generalnym WP. W 1986 roku pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (IIB- rząd 10, grób 6)[2].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[3]:

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza żona Irena z d. Demiańczuk i ich dzieci, synowie:

  • Janusz Antos (1952–1987) marynarz, oficer nawigator marynarki handlowej, zaginął w Zatoce Perskiej
  • Włodzimierz Antos (1956–1994) literat, dziennikarz, jedna z czołowych postaci środowiska gejowskiego w Polsce.

Druga żona Rosjanka Antonina, córka Małgorzata.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Faszcza 2015 ↓, s. 176.
  2. Miejsce pochówku. [dostęp 2016-07-14].
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 81-84

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945–2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
  • H.P. Kosk Generalicja polska, t – 1, wyd. Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 81–84.