Stanisław Celestyn Napiórkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

prof. dr hab. Stanisław Celestyn Napiórkowski

Data i miejsce urodzenia	3 września 1933 Mroczki Małe
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	franciszkanie konwentualni
Śluby zakonne	4 października 1954
Prezbiterat	11 sierpnia 1957
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Celestyn Napiórkowski (ur. 3 września 1933 we wsi Mroczki Małe, gmina Chrościce, pow. miński) – polski teolog, ksiądz katolicki, franciszkanin (OFMConv). Emerytowany profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Zajmuje się dogmatyką, mariologią, ekumenizmem.

Śluby wieczyste złożył 4 października 1954^[1], święcenia kapłańskie przyjął 11 sierpnia 1957^[2]. Członek Komisji Episkopatu Polski ds. Ekumenizmu (1970–1994), Komisji Mieszanej (1974–1994), Komisji Mieszanej Katolicko-Luterańskiej, powołanej przez watykański Sekretariat ds. Jedności Chrześcijan i Światową Federację Luterańską (1974–1984), Podkomisji Dialogu (1977–1996), przewodniczył Sekcji Dogmatycznej Teologów Polskich (1983–1989); członek Komisji Katolicko-Luterańskiej w Polsce. Promotor 55 doktorów^[3]. Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora otrzymali m.in. Elżbieta Adamiak, Andrzej Czaja, Krzysztof Kowalik, Józef Majewski, Antoni Nadbrzeżny, Sławomir Pawłowski, Kazimierz Pek^[4].

Od 1983 zajmował stanowisko profesora KUL^[5]. Przez 20 lat był kierownikiem Katedry Mariologii KUL (na stanowisku tym w 2010 zastąpił go ks. Kazimierz Pek^[6]). Był także stałym współpracownikiem Instytutu Ekumenicznego tej uczelni, profesorem teologii dogmatycznej w Wyższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach. Obecnie na emeryturze.

Jest autorem wielu publikacji, głównie z dziedzin mariologii, ekumenizmu i metodologii teologii oraz franciszkanizmu.

• Solus Christus. Zbawcze pośrednictwo według „Księgi zgody”. Lublin: RW KUL, 1999, s. 293. ISBN 83-228-0699-X.
• Bliżej wspólnoty. Katolicy i luteranie w dialogu 1965-2000, (red. naukowa i tłumaczenie wspólnie z Karolem Karskim), Lublin 2003.
• Wierzę w jeden Kościół. Tarnów: Biblos, 2003, s. 505. ISBN 83-7332-112-8.
• Ja, Służebnica Pana. Problemy, poszukiwania, perspektywy. Lublin: RW. KUL, 2009, s. 449. ISBN 978-83-7363-854-9.
• Bóg łaskawy. Nad „Wspólną deklaracją o usprawiedliwieniu”. Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2001, s. 136. ISBN 83-88032-41-0.
• Razem dla Chrystusa. Wybór publikacji teologiczno-ekumenicznych, red. Stanisław Józef Koza, Wydawnictwo Gaudium, Lublin 2013, s. 599 ISBN 978-83-7548-155-6.
• 40 lat pod krzyżem. Siostra Róża Wanda Niewęgłowska (1928-1989), red. nauk. wspólnie z Feliksem Grabowcem, Wydawnictwo Ojców Franciszkanów, Niepokalanów 2014, s. 224 ISBN 978-83-7766-085-0.

5 października 2007 otrzymał powstałą z inicjatywy René Laurentina nagrodę naukową „Pro Ancilla Domini” (Dla Służebnicy Pańskiej), przyznawaną przez Papieski Wydział Teologiczny „Marianum” w Rzymie^[7].

W 2014 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Opolskiego. Promotorem w przewodzie był bp prof. Andrzej Czaja^[8].