Stanisław Rydarowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Rydarowski
major sanitarny major sanitarny
Data i miejsce urodzenia

7 października 1892
Bochnia

Data i miejsce śmierci

9/11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Szpital Garnizonowy w Radomiu

Stanowiska

pomocnik komendanta

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Stanisław Szymon Rydarowski (ur. 7 października 1892 w Bochni, zm. 9/11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major sanitarny magister Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Bochni, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława i Józefy z Glińskich[1]. Był członkiem Związku Strzeleckiego[1]. 16 sierpnia 1914, jako student II roku został przyjęty do Legionów Polskich[2]. Służył jako sierżant rachunkowy w 9. kompanii III baonu 3 Pułku Piechoty[2]. W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. 18 marca 1919 został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem gospodarczym[3]. W tym samym roku pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie[1].

W latach 1923–1924 pełnił służbę w Kierownictwie Rejonu Intendentury Katowice, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego w Krakowie[4][5]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z kadry oficerów służby intendentury (Rejonowy Zakład Żywnościowy Katowice) do kadry Departamentu Piechoty MSWojsk. z równoczesnym przydziałem do Powiatowej Komenda Uzupełnień Gródek Jagielloński na stanowisko kierownika II referatu poborowego[6][7]. Z dniem 20 marca 1931 został przeniesiony do 6 Batalionu Sanitarnego we Lwowie na stanowisko płatnika[8], a w październiku tego roku przeniesiony do 4 Szpitala Okręgowego w Łodzi na stanowisko zastępcy kwatermistrza[9]. W 1932 pełnił służbę w Kadrze Zapasowej 4 Szpitala Okręgowego w Łodzi[10]. W tym samym roku uzyskał dyplom magistra praw na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie[11]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa sanitarna[12][13]. W tym samym miesiącu pełnił służbę w Szpitalu Garnizonowym w Radomiu na stanowisku pomocnika komendanta do spraw gospodarczych[14].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[15]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Stanisław Rydarowski był żonaty z Olgą ze Stableckich, z którą miał córkę[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 544.
  2. a b Żołnierze Niepodległości ↓.
  3. Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 36 z 1919 roku, poz. 1151.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1266, 1290, 1317.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1151, 1172, 1198.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 152.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 154, 790.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 23.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 337.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 381, 870.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 264.
  12. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 482.
  13. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 387.
  14. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 897.
  15. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 654.
  16. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 381.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]