Stanisław Wiloch – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Wiloch

pułkownik
Pełne imię i nazwisko	Stanisław Franciszek Wiloch
Data i miejsce urodzenia	13 lipca 1890 Płock
Data i miejsce śmierci	28 sierpnia 1968 Wallasey
Przebieg służby
Lata służby	1915–1947
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	21 Pułk Piechoty 8 Dywizja Piechoty Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych 6 Pułk Strzelców Podhalańskich 82 Pułk Piechoty Armia „Kraków”
Stanowiska	dowódca batalionu szef sztabu dywizji oficer sztabu zastępca dowódcy pułku dowódca pułku szef sztabu armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stanisław Franciszek Wiloch^[1] (ur. 13 lipca 1890 w Płocku, zm. 28 sierpnia 1968 w Wallasey) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, w 1964 mianowany przez Naczelnego Wodza Władysława Andersa generałem brygady.

Stanisław Franciszek Wiloch urodził się 13 lipca 1890 w Płocku, w ówczesnej guberni płockiej, w rodzinie Ludwika i Agnieszki ze Świtkiewiczów. Ukończył studia prawnicze. 12 lipca 1915 został wcielony do armii rosyjskiej, w której ukończył szkołę oficerską. W okresie od października 1917 do maja 1918 służył w I Korpusie Polskim w Rosji jako adiutant jednej z brygad 3 Dywizji Strzelców Polskich.

30 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 12 lipca 1915, i przydzielony do 21 pułku piechoty^[2]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami. Dowodził kompanią, a następnie batalionem. 18 stycznia 1921 został przeniesiony do dowództwa Cytadeli Warszawa^[3][4]. Od listopada 1921 do października 1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. W międzyczasie, 3 maja 1922, został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 275. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki^[6]. Z dniem 15 marca 1924 został przydzielony do Biura Ścisłej Rady Wojennej^[7]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 100. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 20 października 1924 został przydzielony do macierzystego 21 pp na stanowisko dowódcy III batalionu^[8][9]. Z dniem 20 października 1925 został przydzielony do 8 Dywizji Piechoty w Modlinie na stanowisko szefa sztabu^[10].

W październiku 1926 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii generała broni Lucjana Żeligowskiego z siedzibą w Warszawie na stanowisko II oficera sztabu^[11]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty. 2 lipca 1934 roku został przeniesiony ze składu osobowego inspektora armii generała dywizji Kazimierza Sosnkowskiego do 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[12]. W listopadzie 1935 został przeniesiony do 82 pułku piechoty w Brześciu nad Bugiem na stanowisko dowódcy pułku. Od 1937 do wiosny 1939 ponownie w GISZ na stanowisku I oficera sztabu Inspektora Armii z siedzibą w Warszawie^[13], a następnie I oficer sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, gen. bryg. Antoniego Szyllinga^[14]. Awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[15]. Od 23 marca 1939 do 20 września 1939 był szefem sztabu Armii „Kraków”. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. 20 września 1939, po zakończonej kapitulacją, pierwszej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niewoli niemieckiej.

Od września 1939 do 29 kwietnia 1945 przebywał niemieckiej niewoli, m.in. w Oflagu VII A w Murnau. Po uwolnieniu z niewoli wyjechał do Włoch, gdzie został przyjęty do II Korpusu Polskiego i w lipcu 1945 przydzielony do Sztabu 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Od listopada 1945 do 1947 pełnił służbę w Biurze Planowania Dowództwa II KP^[13].

Po demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii. Naczelny Wódz, gen. broni Władysław Anders mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 w korpusie generałów^[13].

Zmarł 28 sierpnia 1968 w Wallasey, w ówczesnym hrabstwie Cheshire. Pochowany na cmentarzu w West Kirby^[13].

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari^[13] nr 184
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6801
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)^[16]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie, 1921)^[17]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[18]
• Medal Niepodległości (9 listopada 1932)^[19]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1936)^[20][21]
• Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 1929)^[22]
• Kawaler Orderu Orła Białego (Jugosławia, 1929)^[22]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)^[23]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.