French
DeutschStanisław Rydarowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major sanitarny | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 października 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9/11 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | pomocnik komendanta |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Stanisław Szymon Rydarowski (ur. 7 października 1892 w Bochni, zm. 9/11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major sanitarny magister Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Bochni, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława i Józefy z Glińskich[1]. Był członkiem Związku Strzeleckiego[1]. 16 sierpnia 1914, jako student II roku został przyjęty do Legionów Polskich[2]. Służył jako sierżant rachunkowy w 9. kompanii III baonu 3 Pułku Piechoty[2]. W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. 18 marca 1919 został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem gospodarczym[3]. W tym samym roku pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie[1].
W latach 1923–1924 pełnił służbę w Kierownictwie Rejonu Intendentury Katowice, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego w Krakowie[4][5]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z kadry oficerów służby intendentury (Rejonowy Zakład Żywnościowy Katowice) do kadry Departamentu Piechoty MSWojsk. z równoczesnym przydziałem do Powiatowej Komenda Uzupełnień Gródek Jagielloński na stanowisko kierownika II referatu poborowego[6][7]. Z dniem 20 marca 1931 został przeniesiony do 6 Batalionu Sanitarnego we Lwowie na stanowisko płatnika[8], a w październiku tego roku przeniesiony do 4 Szpitala Okręgowego w Łodzi na stanowisko zastępcy kwatermistrza[9]. W 1932 pełnił służbę w Kadrze Zapasowej 4 Szpitala Okręgowego w Łodzi[10]. W tym samym roku uzyskał dyplom magistra praw na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie[11]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa sanitarna[12][13]. W tym samym miesiącu pełnił służbę w Szpitalu Garnizonowym w Radomiu na stanowisku pomocnika komendanta do spraw gospodarczych[14].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[15]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Stanisław Rydarowski był żonaty z Olgą ze Stableckich, z którą miał córkę[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[17]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi[13]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 544.
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 36 z 1919 roku, poz. 1151.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1266, 1290, 1317.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1151, 1172, 1198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 152.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 154, 790.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 23.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 337.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 381, 870.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 264.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 482.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 387.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 897.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 654.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 381.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Śląska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2019-06-10].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-12].