Starachowicka Kolej Wąskotorowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Starachowicka Kolej Wąskotorowa
Starachowicka Kolej Dojazdowa
Starachowice Wsch. Wąskotorowe – Iłża
Dane podstawowe
Długość

20 km

Rozstaw szyn

750 mm

Zdjęcie LK
Pociąg na Starachowickiej Kolei Wąskotorowej
Historia
Rok otwarcia

1950

Pociąg na stacji kolejowej Iłża
Pociąg na przystanku kolejowym Lipie

Starachowicka Kolej Wąskotorowa (dawniej Starachowicka Kolej Dojazdowa) – kolej wąskotorowa o długości 20 km (obecnie w eksploatacji ok. 12), łącząca od 1950 do 1997 r. Starachowice z Iłżą, a od 2004 kursująca w sezonie letnim na dwóch odcinkach: Starachowice Wschodnie WąskotoroweLipie oraz IłżaMarcule. Bierze swój początek w centrum Starachowic (Wierzbniku), następnie przez większą część swej trasy (częściowo rozebranej) przebiega przez Puszczę Iłżecką i dalej wzdłuż drogi krajowej nr 9 dociera do południowej części Iłży. Trwają prace nad pozyskaniem funduszy celem odbudowy brakującego, ośmiokilometrowego odcinka i przywrócenia przewozów na całej trasie.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wraz z rozwojem przemysłowym Starachowic i okolicy od końca XIX w., powstała w tym rejonie sieć kolei wąskotorowych o rozstawie toru 750 mm. Łączyły one Wielki Piec z Bugajem, kopalniami rudy żelaza oraz licznymi ładowniami drewna, a ich długość wynosiła ok. 60 km (wraz z wybudowaną w 1938 r. kolejką lasów państwowych w rejon Wykusu – 80 km).

Po II wojnie światowej zdecydowano o budowie kolei PKP łączącej Starachowice z Iłżą, wykorzystując część istniejącego już torowiska (o długości 20 km). Została ona ukończona w roku 1950. Prowadzono na niej ruch zarówno towarowy, jak i pasażerski (w szczytowym okresie do sześciu par pociągów dziennie). Od lat 60. XX w., wskutek zamykania kopalń oraz ograniczenia transportu drewna, przewozy zaczęły spadać.

W latach 80. przewożono ponad 60 tys. ton towarów rocznie[1]. W 1987 roku zawieszono jednak ruch towarowy, po czym w czerwcu 1988 roku jeszcze wznowiono go dla 30 przedsiębiorstw, ostatecznie kończąc go 1 stycznia 1994 roku[2]. 15 marca 1991 roku zlikwidowano formalnie odrębność kolei starachowickiej, podporządkowując ją organizacyjnie kolei w Jędrzejowie[3]. Od 1990 roku zaczęto organizować pociągi turystyczne na zamówienie, a w sezonie letnim 1994 roku uruchomiono regularne pociągi turystyczne w weekendy[2]. Przy braku kampanii promocyjnej, cieszyły się niewielkim zainteresowaniem i zakończono ich kursowanie w lipcu 1994 roku, kończąc prowadzenie ruchu na kolei[4]. W ciągu kolejnych dwóch lat większość taboru przekazano do Jędrzejowa i zlikwidowano budynki (budynek stacyjny w Starachowicach spalił się i został rozebrany, a stację w Iłży zaadaptowano na mieszkania), zlikwidowano również fizycznie bocznicę normalnotorową do stacji Starachowice Wąskotorowe[1].

W 1995 została wpisana do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.827 z 14.02.1995)[5]. Mimo to, postępowała degradacja infrastruktury i pozostałego taboru oraz kradzieże szyn i innych elementów[1].

Od 2001 roku Fundacja Polskich Kolei Wąskotorowych czyniła starania w kierunku przywrócenia ruchu na kolei[1]. W 2003 r., na skutek mediacji podjętych przez Fundację, nastąpiło przejęcie linii od PKP przez władze Starostwa Powiatowego w Starachowicach[6]. Powiat następnie zawarł z Fundacją Polskich Kolei Wąskotorowych umowę o użyczeniu jej majątku kolei[1]. Rozpoczęto przygotowania do reaktywacji SKW, zakończonej w kwietniu 2004 r. przywróceniem przewozów na odcinku Starachowice Wschodnie Wąskotorowe – Lipie, a cztery lata później Iłża – Marcule[6]. Obecnie trwają prace nad pozyskaniem funduszy celem odbudowy brakującego, ośmiokilometrowego odcinka i przywrócenia przewozów na całej trasie[7]. Od 29 kwietnia 2009 do 31 grudnia 2010 operatorem kolei było Stowarzyszenie Górnośląskich Kolei Wąskotorowych z Bytomia. W latach 2011–2019 operatorem było Stowarzyszenie Sympatyków Zabytkowej Jędrzejowskiej Kolei Dojazdowej[6].

W latach 2013–18 kolej przewoziła ok. 6 tys. pasażerów rocznie (z wyjątkiem braku funkcjonowania w 2017 roku), w 2022 roku przewiozła 2,5 tys. pasażerów[7].

Stacje

[edytuj | edytuj kod]

Lokomotywownia znajduje się kilkaset metrów na południe od stacji Starachowice Wschodnie Wąskotorowe.

Powiat starachowicki dysponuje własnym taborem kolejowym, na który składają się:

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Michał Zajfert. Koleje wąskotorowe w okręgu starachowickim (2). „Świat Kolei”. Nr 2/2005 (115), s. 39-43, 2005. ISSN 1234-5962. 

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Zajfert 2005 ↓, s. 43.
  2. a b Zajfert 2005 ↓, s. 41.
  3. Zajfert 2005 ↓, s. 42.
  4. Zajfert 2005 ↓, s. 41-42.
  5. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 61 [dostęp 2018-02-10].
  6. a b c Starachowicka Kolej Wąskotorowa: Historia najnowsza – reaktywacja. skw.org.pl. [dostęp 2016-04-16].
  7. a b Koleje Wąskotorowe w 2022 r. Warszawa: Urząd Transportu Kolejowego, 2023, s. 23.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]