Starodrzew – Wikipedia, wolna encyklopedia

Starodrzew – jedna z ostatnich faz rozwoju drzewostanu (lub pojedynczego drzewa^[1][2][3]), obejmująca drzewa powyżej 100 lat, o średniej pierśnicy powyżej 50 cm^[4]. Drzewa w tej fazie stopniowo tracą zdolność przyrostu wysokości i grubości oraz przejawiają oznaki starzenia się. Następuje obumieranie drzew, a w lukach drzewostanu pojawia się obfity nalot.

• las pierwotny

• Mała encyklopedia leśna, wyd. 2, Warszawa: PWN, 1991, ISBN 978-83-01-08938-2 . Brak numerów stron w książce